Het album begint vrij stevig. Het energieke ‘Papercut’ golft met zijn synths, drums en gitaren lekker door. Op ‘We Feel We Can Make It’ lijkt het of David Gahan van Depeche Mode de microfoon heeft overgenomen. Deze referentie zal nog vaker op album voor komen. Nummer na nummer is het stramien enigszins go with the flow. Het dieptepunt op dit album is de cover van Portisheads ‘Sour Times’, dat is omgetoverd tot schreeuwerig nummer dat je doet verlangen naar het origineel. Het collectief vindt het na al dit muzikale geweld zelf ook tijd om wat rustiger aan te doen. Met ‘Vivid Colours Blinding Me’ staat Depeche Mode weer om de hoek. De luisteraar kan in ieder geval weer even op adem komen. Daarna hobbelt de muziek weer verder.
‘2nd Crash’ bevat pit, maar zoals tekenend voor het hele album wil het niet compleet tot uitbarsting komen. Het blijft allemaal wat tam en de afwisseling tussen rock en elektronische muziek vindt nergens een fijn balanspunt. De band blijft er nummers uitspugen. Op een bepaald punt wordt Splitting Light voorspelbaar en saai. ‘Treasure’ probeert gevoelig te openen en vuurt daarna een tempoversnelling op de luisteraar af. Dat is leuk geprobeerd, maar misschien denk je als luisteraar: again? Splitting Light is vlees noch vis. Hopelijk weet de band op hun volgende album een duidelijker standpunt in te nemen.
.jpg)
Emanuel and the Fear - Primitive Smile Emanuel And The Fear is een muzikaal gezelschap rond frontman Emanuel Ayvas...
Tobacco - Sweatbox Dynasty Tobacco is een band die altijd al op twijfelachtige wijze balanceert op de...