VERSLAG: Pinkpop 2009

Dag 2

Het Britse You Me At Six zou je zomaar kunnen verwarren met de volkstrekt inwisselbare stroom pop/punk bandjes die de markt de laatste jaren overspoelt hebben. Enkel de wat ongelukkige kledingkeuze verraad het Britse gehalte van de band. En natuurlijk het accent van de slungelige en op het oog wat onhandige zanger Josh Franceschi. De arrangementen mogen dan alles behalve origineel zijn, de band werkt wel hard voor het publiek en wordt daarvoor beloond. Maar écht los gaan wil het simpelweg niet. Ook de opvallende cover van Lady Gaga’s monsterhit Pokerface, doet minder met het publiek dan je in eerste instantie zou verwachten. Er komen ook nog flarden ‘Killing In The Name Of’ van Rage Against The Machine voorbij, maar die kans voor open doel laat de band onbenut. Misschien maar goed ook, want tijdens hun eigen werk gaat het publiek best op en neer. Een nummer als ‘Finders Keepers’ is dan ook prima dansbaar en ‘Save It For The Bedroom’ lekker up-tempo. Maar eerlijk is eerlijk, het is nog vroeg en op dat uur geconfronteerd worden met dreunende drums op je borstkas, is niet ieders smaak. De tent is dan ook niet geheel gevuld, maar dat deert het enthousiasme van de band in ieder geval niet. Maar met enthousiasme alleen redt je het niet. Daar camoufleer je slechts ten dele een weinig toonvaste zanger en clichématige arrangementjes mee. Allemaal reden waarom dit optreden niet de boeken in zal gaan. Een prima tijdsverdrijf op de ochtend is het overigens wel. (NA)

De openingsact van de zondag komt van eigen bodem. Het is de rockband De Staat uit Nijmegen. Deze vijfkoppige band bestaat nog maar enkele jaren, maar door hun uitstekende debuut album staan ze nu al op Pinkpop. “Ik wil graag Bruce Springsteen bedanken voor het voorprogramma van gisteravond” zegt de zanger Torre Florim. We horen bijna alle nummers van het album Wait For Evolution waarbij onder andere My Blind Baby omgedoopt wordt tot een extra lange versie. Wanneer de zanger “I like to play” zingt, antwoord het kleine maar fanatieke groep fans “But i don’t known the game!” bij het nummer The Fantastic Journey of the Underground Man . In tegenstelling tot de zanger heeft Rocco op de percussie wel het lef om het publiek op te zoeken. Ook Tim komt even achter zijn drumstel vandaan om zijn gezicht te laten zien. Het is een ongelooflijk jaar voor De Staat, ze komen uit het niets en dan staan ze in het zelfde jaar zowel op Pinkpop, Lowlands als het Hongaarse Sziget-festival. Volgend jaar zien we ze graag nogmaals terug maar dan wel waar ze thuis horen, op het hoofdpodium. (MS)

Voor Milow , echte naam Jonathan Vandenbroeck, was optreden op het mainstage van het Pinkpop festival één van zijn dromen, zeker een optreden daags na zijn grote voorbeeld, Bruce Springsteen. In tegenstelling tot de Boss de avond ervoor, doet Milow het een stuk rustiger aan en opent met een van zijn breekbare nummers. Zijn setlist is sowieso erg rustig, terwijl er toch de nodige pittigere nummers op zijn debuut CD staan. Zo na de eerste nacht, die voor velen met slechts enkele uurtjes slaap is doorgebracht, zijn nummer als ‘The Ride’ eigenlijk wel zo lekker. Pas bij het derde nummer ‘Canada’, komt de festivalvibe in Milow boven. Al snel volgt het nummer dat hem naar eigen zeggen al op zoveel plekken gebracht heeft, ‘Ayo Technology’. Het nummer neemt al snel festivalproporties aan en duurt voor het gevoel een minuut of tien. Om in de hiphop sfeer te blijven, worden er ook nog even wat snippets van ‘Drop it like it’s hot’ van Snoop Dogg verwerkt. Het hoogtepunt is misschien wel de bonustrack van zijn debuut-cd, ‘Born In The Eighties’, niet zozeer qua spektakel, maar meer voor het inkijkje dat het in de persoon Vandenbroeck biedt. Ironische genoeg is het daarop volgende nummer de afsluiter ‘You Don’t know’, waarin hij juist weer ”you don’t know anything about me” zingt. De afsluiter is in ieder geval naar ieders tevredenheid, waarmee het publiek ongetwijfeld heerlijk ontwaakt is. (NA)

Muzikant en bandleider Colin ‘Kyteman’ Benders was als trompettist voorheen live te zien met Krezip, Voicst, C-mon & Kypski en Pete Philly & Perquiste maar hij liet dit allemaal achter zich en begon een hiphoporkest, Kyteman´s hiphop orkest. Het orkest bestaat uit twintig muzikanten, een horde strijkers, blazers, rappers en Kyteman de dirigent. Op de plaat klinkt het ingetogen maar op het podium zien we een groot knallend feest ontstaan. We horen jazz, hiphop en mc’s die in het Engels en Frans rappen. Dit alles maakt het een unieke belevenis. Zelfs het publiek laat zich door Kyteman dirigeren en staan tot ver buiten de tent mee te kijken. Het is een niet te stoppen wervelwind die alles om zich heen meesleurt. Kyteman dirigeert met zijn trompet zijn orkest naar grote hoogtes. (MS)

Volume en beat maakt samen Volbeat. Het brein achter deze Deense band is frontman Michael Poulsen. Ze begonnen ooit als metalband maar ze wilden meer. Op het hoofdpodium staat een hele batterij van eigen meegenomen boxen en vier in zwart geklede mannen. Als we het veld opkijken is het er akelig rustig. De jongens staan er bij als een heavy metalband maar spelen een mix van rock’n’roll en metal met af en toe een lekkere gitaarriff. Bij het nummer ‘Sand Man’s Tongue’ wordt duidelijk dat hij een grote fan is van Johnny Cash. Uiteindelijk is het concert niet meer dan eenvoudige beukmuziek met een vleugje rock’n’roll. Grotendeels lijken de meeste nummers op elkaar en zodoende raken we er voortijdig al op uitgekeken. (MS)

Op deze zonnige pinksterdag mag Maria Mena het publiek vermaken op het 3FM podium. Giel Beelen kondigt haar aan en vertelt dat ze verliefd is op Nederland. In haar zilveren glittervestje en hoge rode pumps betreedt ze met haar armen in de lucht glimlachend het podium. Ze roept dat ze zichzelf net Gloria Estefan voelt met haar hoge schoenen. Met de nummers ‘Power Trip Balled’ en de hit ‘You’re The Only One’ zit de sfeer er meteen goed in. Het publiek, wat vooral uit jonge meisjes bestaat zingt alle nummers woord voor woord met haar mee. Maria zelf heeft het duidelijk naar haar zin. In een uur zingt ze een mix van zowel oude als nieuwe nummers van haar onlangs uitgebrachte album Cause And Effect. Haar grootste hits worden met volle borst meegezongen en het optreden vliegt voor velen veel te snel voorbij. Mena houdt van Nederland en Nederland houdt van haar. (JvdB)

Begin dit jaar speelde James Morrison nog in een uitverkochte Heineken Music Hall, maar vandaag mag hij in de openlucht zijn kunsten vertonen. Samen met zijn band blaast hij met volle energie het nummer ‘The Only Night’ als een frisse wind over het verhitte publiek. Zijn rauwe soulstem onderscheidt hem van het engelachtige geluid van voorganger Maria Mena. Samen met zijn achtergrond zangeres Beverly Brown en de hulp van het publiek zingt hij het nummer ‘Broken Strings’, wat hij onlangs uitbracht met Nelly Furtado. Tijdens de nummers vallen er helaas grote stiltes, wat de sfeer wegneemt van het geheel. Ook lijkt Morrison technische problemen te hebben met het geluid en klinkt daarom niet altijd even zuiver. Het publiek lijkt zich er niet druk om te maken en zingt vrolijk mee. Vooral de hits ‘You Give Me Something’ en de afsluiter ‘Wonderful World’ worden tot bij de toiletten achteraan op het veld meegezongen. Tijdens zijn optreden betrekt hij het publiek zoveel mogelijk . Hij bedankt hen meerdere malen omdat hij het zo geweldig vindt om op Pinkpop te mogen spelen.(JvdB)

Het verwachtingspatroon rondom de band White Lies heeft al vroeg een flink aantal mensen naar de tent gelokt. Er wordt dan ook uitzinnig gereageerd op de het horen van de eerste klanken van ‘A Place to Hide’, waarna met het inzetten van ‘To Lose My Life’, het feest compleet is. In tegenstelling tot de zanger van You Me At Six, bedient zanger Charles Cave zich vooral van non verbale communicatie. Hij hoeft maar naar voren te leunen en het publiek te trakteren op een indringende blik, en een applaus is zijn deel. Heren, zo op het oog nog piepjong, zijn gekleed in stemmig zwart, precies zoals je verwacht op basis van hun muziek. Wat dat betreft lijkt de band een samensmelting van Joy Division en Interpol. Neem bijvoorbeeld de drumpartij van ‘From The Stars’, waarvan zelfs het geluid uit de jaren tachtig lijkt te stammen. Helaas valt het nummer live nogal in het water doordat er wat problemen zijn met de uitversterking van de drums. Sowieso komen de wat rijker gearrangeerde nummers minder goed uit de verf in de live-setting. Dat geldt niet voor de huidige single ‘Farewell To The Fareground’, waarbij de menigte in de tent dan ook goed los gaat. De afsluiter is ‘The Price of Love’, en de uitvoering daarvan maakt, dat White Lies toch gewoon een voldoende eruit sleept. Toch kan onder getekende een licht gevoel van teleurstelling niet onderdrukken. Maar wat wil je met een dijk van een album als ‘To Lose My Life’ op je CV. (NA)

En daar zijn ze weer; de band die hier zo ongeveer de wieg heeft staan en sindsdien kind aan huis is. We hebben het natuurlijk over Krezip. Na het uitvallen van Depeche Mode, waaraan ze nog wel even referen door ‘I Just Can’t get Enough’ in de setlist te verwerken, werd de band opgetrommeld en de verschillende bandleden van heinde en verre opgetrommeld, om zo gepast afscheid te nemen van Pinkpop. En dat doen ze met verve. Al vanaf de eerste noten van ‘Go To Sleep’, blijkt andermaal het surplus aan kwaliteit van de band. Van het ronkende ‘All Unsaid’ tot het vakwerk van ‘Out of My Bed’, en van een poppareltje als ‘Play This Game With Me’ tot hun meest recente en tevens laatste single ‘Sweet Goodbyes’, stuk voor stuk bijzonder goede liedjes. En dat uitgevoerd door een stralende band, waarvan je stiekem hoopt dat ze na een aantal jaar weer besluiten een CD op te nemen. Op basis van dit optreden lijkt het onwaarschijnlijk dat ze dit willen missen. Drummer Bram van den Bergh neemt het zekere voor het onzekere, en maakt nog snel even een filmpje, alvorens ook hij aan de bak moet voor ‘In Her Sun’.
Krezip dankt een groot deel, zo niet al haar roem aan dat ene Pinkpop moment waarop Jaqueline Govaert achter de piano plaatsnam voor het nummer ‘I Would Stay’. Dat moment wordt nu nog een dunnetjes over gedaan. Welke proporties de naam en faam van de band heeft aangenomen blijkt wel uit het feit dat Jaqueline op haar laatste Pinkpop slechts twee regels van het nummer hoeft de zingen. De rest vult het publiek voor haar in. Diezelfde gezelligheid komt ook aan het einde van de show terug, wanneer ze haar pasgeboren baby aan het publiekt toont. Na ‘Play This Game With Me’ valt het doek voor Krezip op Pinkpop. Nog twee optredens rest de band in de Heineken Music Hall, waarna het festival, maar ook de Nederlandse muziekliefhebber het zonder een heel goed bandje moet stellen. (NA)

Een van de verassende hoogtepunten van Pinkpop 2009 is toch wel het optreden van de band Keane. Zij staan alweer voor de derde keer op Pinkpop en vanaf één uur ‘s middags verzamelen de grootste fans zich al bij het podium om een plek op de eerste rij te bemachtigen. Zowel drummer Richard David Hughes als zanger Tom Chaplin hebben voor deze gelegenheid hun roze T-shirts uit de kast getrokken. Met deze kleurrijke vertoning en het kort geknipte kapsel ziet de band er een stuk fleuriger uit dan hun vorige optreden op Pinkpop in 2006. Chaplin is vandaag bijzonder goed bij stem en zingt zonder enige moeite de bekendste nummers van Keane. Het publiek is zo enthousiast en geeft na ieder nummer een oorverdovend applaus. De band is zichtbaar onder de indruk en kijk al lachend naar elkaar met open mond toe. Nummers als ‘Everybody’s Changing’, ‘Is It Any Wonder?’ en ‘Spiralling’ van hun meest recente album Perfect Symmetry worden door het publiek luidkeels meegezongen. Chaplin is constant in beweging en rent van de ene naar de andere kant van het podium. Wat een energie spet er van het optreden af. Een subtiele vertolking van het nummer ‘Under Pressure’ van David Bowie en Queen en als afsluiter het mooie ‘Bedshaped’ maken het optreden compleet. Hierna volgt er daarom ook een lang applaus gevolgd door een “We want more” vanuit het uitzinnige publiek. Een goede afsluiter op het 3FM podium tijdens deze warme zondagavond.(JvdB)

Qua high energy, recht in your face entertainment veegt Pendulum met iedereen de vloer aan. Gezien het feit dat de band zwaar op elektronica leunt, kun je met recht zeggen; all systems go, alvorens het feest losbarst met ‘Show Down’. Het massaal aanwezige publiek helemaal uit zn dak. Van voor tot achter en tot ver op het terrein zijn de zware zoemende bassen te horen. De spectaculaire lichtshow doet eveneens een stevige duit het in zakje. Maar het zijn toch vooral de nummers die een uitwerking als ecstacy op hersenen, neem bijvoorbeeld het kleine rustmomentje in ‘Propane Nightmares’ of. Een simpelweg briljante vondst is de verwerking van het nummer ‘Voodoo People’ van The Prodigy. Nu is het publiek helemaal niet meer te houden en is in opperste extase. De handen gaan massaal de lucht in. Maar ook tijdens eigen nummers als ‘Fasten Your Seatbelts’ gaat het goed los, waarbij ‘riemen vast’ het enige devies lijkt. Het Australische zestal gaat namelijk continu volgas. En daarom schuilt ook het enige nadeel. Dergelijke opzwepende muziek is nogal eendimensionaal; op een gegeven moment heb je het kunstje wel gezien. Maar dat neemt niet weg dat je waanzinnig goed uit je dak kan gaan, om vervolgens bijzonder voldaan – en compleet bezweet - de tent uit te lopen. (NA)

Placebo is even uit beeld geweest. Nadat in 2006 het album Meds verscheen, stapte drummer Steve Hewitt na elf jaar uit de band, waardoor het nieuwe album langer op zich liet wachten. Een vervanger werd gevonden in de persoon van Steve Forrest, een 22-jarige Amerikaan die de band Evaline speelde, niet geheel toevalligerwijs een band die al eens in het voorprogramma van Placebo stond. Inmiddels is het nieuwe album Battle For The Sun uit en staat de band na drie jaar weer op Pinkpop. De cirkel is rond, zou Louis van Gaal zeggen.
Placebo maakt het zichzelf niet gemakkelijk door als vervanger van Depeche Mode te openen met nieuw materiaal in de vorm van ‘Kitty Litter’, ‘Battle for the Sun’ en ‘For What it’s Worth. Het publiek is er in ieder geval nogal onwennig mee, maar doet toch braafjes mee. Met name het dansbare karakter van het laatstgenoemde nummer helpt daarbij. Dan worden de akkoorden van ‘Black Eyed’ ingezet en gaat we stiekem een zucht van verlichting door het publiek, een aanknopingspunt! Maar de band gaat echter eigenwijs de eigenweg door simpelweg opnieuw een nieuw nummer te spelen, ditmaal ‘Speak in Tongues’. Het moet echter gezegd, het nieuwe materiaal biedt wel degelijk persectieven voor het nieuwe album. Met name het nummer ‘The Never-Ending Why’ is bijzonder indrukwekkend.
De ingevallen schemering is voor zanger Brian Molko ook mooi moment om een rustmomentje in te lassen in de vorm van ‘Follow The Cops Back Home’, afkomstig van het al even genoemde album ‘Meds’. De rust is echter van korte want daar is ‘ie dan: ‘Every You, Every me’, een van een flink aantal krakers die Placebo inmiddels in het repetroire heeft. Ze komen dan nagenoeg allemaal voorbij, ‘Harder, Faster’, ‘Meds’, ‘Special K’ en de toepasselijke afsluiter ‘Song To Say Goodbye’. Placebo heeft het publiek duidelijk voor zich gewonnen en datzelfde publiek is nog lang niet klaar met de band. Ze keren dan ook terug voor een toegift in de vorm van ‘The Bitter End’, een weinig toepasselijke titel in dit licht. Na afloop daarvan mag de nieuwe drummer van Brian Molko kennis gaan maken met het publiek, en zijn welverdiende applaus in ontvangst nemen. Evenals het drummen, gaat dit ritueel hem bijzonder goed af. Hij omhelst, schudt handjes en rent het middenpad heen en weer, tot groot genoegen van het dankbare publiek. Om die reden is er geen tijd meer voor pauze, want de sample van ‘Taste in Men’ kondigt de tweede toegift al aan. Na afloop gieren de gitaren nog even door, evenals de adrenaline. Placebo kwam, deed heel even twijfelen, maar overwon.