VERSLAG: Lowlands LLaunch

Lowlands Llaunch - 20/02/10 - Paard van Troje, Den Haag

Het is dit jaar de eerste keer dat de organisatie van Lowlands de kaartverkoop officieel aftrapt met een feestje. Het zal vast niet de laatste keer zijn geweest, want Llaunch verdient een jaarlijkse terugkeer.

De festivalsfeer waar Lowlands zijn trouwe gevolg voor een groot deel aan te danken heeft is er hier ook onder de bezoekers, die heen en weer wandelen tussen de zalen, bekenden tegenkomen en staan te kletsen. Gezellig, maar daar lijden de kwetsbare liedjes van Selah Sue wel onder. Ze vormt de openingsact in de grote zaal, met enkel haar gitaar en een volle stem. De blonde Belgische is charmant, maar overtuigt niet en zal weinig nieuwe fans gewonnen hebben.

Tim Knol bijt het spits af in de kleine zaal. Het goudhaantje van het Excelsior-label krijgt momenteel van alle kanten lof toegeworpen en mag ook op LLaunch op veel belangstelling rekenen. Zijn muziek is beleefd en binnen de lijntjes, maar wel steengoed. Dat Anne Soldaat (op gitaar) zich wegcijfert voor deze jongen bewijst het grote geloof in zijn kunnen, en terecht. Het is jammer dat ook bij Knol de intieme nummers moeilijk kunnen opboksen tegen het gebabbel.

In de grote zaal is ondertussen zowaar het echte festivalgevoel te vinden bij Blood Red Shoes. Het Llaunchpubliek begint te wennen aan het concept, gooit de handen richting de fraaie lichtshow en voelt zich steeds meer thuis. Het duo op het podium brengt een set met krachtige, dansbare indierock en veel bravoure, die desondanks door het gebrek aan variatie niet lang spannend blijft.

Een stel vrolijke jongens is het niet, de Chapel Club die vervolgens in een halfvolle kleine zaal speelt. Hun aan 80's-wave refererende opvoering is zwart en somber, waarbij zanger Lewis Bowman zijn monotone stemgeluid over een achtergrond van drie gitaren legt. Het past bij de gekwelde blik in zijn ogen, maar minder bij het feestje van de Llaunch.

Want humor is toch een belangrijk onderdeel van Lowlands en dus ook van deze avond. In de bar staat daarom Jean-Marc van Tol, die tientallen strips van Fokke en Sukke onder een beamer legt, waarvan hij sommigen on the spot verzint met iemand uit het publiek als onderwerp. Leuker van standupper Martijn Koning eerder op de avond en een compliment op zichzelf dat het hem lukt zijn strips om te vormen naar een live optreden.