VERSLAG: Lowlands Festivalreport 2010

Converse Lowlands report - Dag 2 - I gotta feelin’..

Sommige dagen hebben een eigen themaliedje. Zo’n liedje dat een hele dag weet te omschrijven in vijf minuten, en dat het gevoel bij die dag tot in de puntjes uitdrukt. Dat ik ooit op een dag nog een liedje van de Black Eyed Peas als soundtrack zou hebben had ik nooit gedacht. Het liedje bleef echter maar terugkomen vandaag. Ik houd absoluut niet van de Black Eyed Peas. En toch. Welk liedje? ‘I gotta feelin’’. “That’s tonight gonna be a good night”. Jep.

Vanochtend niet de tent uitgebrand. Ook wel fijn, gezien bij eenieder de kater van de vrijdagavond stevig was. Goed feestje bij Baskerville, gisteravond. Een dikke grijze sluiermassa kleurt de lucht, en een fris windje doet de ontwakende camping 4 duidelijk goed. Het maskeert de lichtzure lucht van bier, zweet en dor gras wat. Al met al is het ideaal festivalweer; de ene helft van de dag schijnt een warme zon, tijdens de andere helft koelt het prettig af. Ideaal om in je campingstoeltje de Lowlandskrant bij te lezen, iets wat driekwart van de campinggangers met liefde doet. Voor de tent, in de tent, of onder een partytent met bloemetjes en kaarsjes. Langzamerhand wordt het tijd om het festivalterrein op te zoeken. Hoewel behoorlijk brak, zien de hordes mensen er betrekkelijk fris uit.

Neerlands trots
De Lowlandsdag begon vroeg vandaag, met al voor enen Neerlands’ ontdekkingen van 2010: TIM KNOL en DAILY BREAD. Hoewel Tim niet meteen het prototype aantrekkelijke festivalmenner is – bij de merchandising kun je ‘Tim Knol is VET’-shirts kopen – krijgt hij binnen no time de India met zich mee. Live is zijn band dan ook wel verdomde goed, en enorm op elkaar ingespeeld. Wanneer het toegestroomde publiek met luid applaus de waardering laat blijken worden de blosjes op Tim’s wangen nog veel groter dan daarvoor. “Jullie maken me verlegen”, glimlacht hij – waarop het publiek nòg harder begint te klappen en de blosjes op ’s zangers gezicht nòg groter worden. Fijn. DAILY BREAD heeft het in de Charlie moeilijker. Spannende keuze wel, de vuige electrorock van de Groningers zo vroeg op de middag programmeren. De hoofdjes knikken, maar het enthousiasme van het drietal doet verlangen naar later vanavond. “Om elf uur staan we in de ogoNONogo!” roept de zangeres. Misschien moeten we ze daar nog maar een kans geven.

Richting de avond
Voordat het zover is staat er nog een heerlijk middagprogramma. Inmiddels één uur, begint Lowlands alweer meer te bruisen. Voor me zwalkt een – nu al! – flink dronken drietal moeizaam door het gras. “Niet geslapen” mompelen ze. Ach ja, ieder zo zijn festivalbeleving. De mijne leidt me naar GRAFFITI6, een Brits niets-aan-de-hand-bandje dat hier bekend is geworden met hit “Stare into the Sun”. Er blijkt echter wel degelijk wat aan de hand te zijn. Allicht komt het door de hard doorgebroken zon, maar voor de Lima is het bommetjevol. De zwoele muziek van het vijftal komt heerlijk aan, zeker wanneer cover ‘I gotta feeling’ wordt ingezet. Het is de eerste keer vandaag dat ik dit nummer hoor, en zoals vele Lowlanders schreeuw ik luidkeels mee. De avond begint in te vallen.

Na een grootse en extatische show van MUMFORD AND SONS in de Alpha en een ronduit bezwerende LOCAL NATIVES in de India trekken we naar de Grolsch voor LCD SOUNDSYSTEM. Het is het begin van een knallende zaterdagavond. Zeer aandachtig opgebouwd spreidt LCD Soundystem zijn groove over de Grolsch, uitlopend tot een rave waarin werkelijk iedereen uit zijn dak gaat. Het is inmiddels tien uur en het hele festivalterrein is vol met uitgelaten Lowlanders. In de Lima zijn de Spaanse gypsypunkers van LA PEGATINA al begonnen te spelen. En dat is te zien. Bamboetakken zwaaien wild in het rond boven de springende en joelende menigte, die toegift na toegift krijgt van de band.

En losgaan
Een goed uur later in de ogoNONogo-rockkelder staan de heren van La Pegatina opnieuw een doldwaze show te spelen. Voorafgegaan is – wederom – ‘I gotta feeling’, en de ogoNONogo kolkt. Hoewel de muzikanten, voor de gelegenheid in strakke gekleurde broekjes, zelf ook van gekkigheid niet meer weten wat ze moeten spelen blijft de drummer van de band enthousiast doordrummen. Het publiek vindt het allemaal goed. Later die avond treedt, na DAILY BREAD, ook een verkleed en verdwaald AIRSHIP op – met fantastische Enter the Sandman-cover. Daarna een halfdronken TIM KNOL, mèt ontblote buik. Gekkigheid ten top. Hoe anders gaat het eraan toe in de India, bij de Lowlands-rave met KENNY HARDER. De tent stuitert aan één stuk door op de stevige beats van het DJ-trio en de handen gaan om de tien seconden de lucht in.

Een stukje verderop, op de Converse Compound, staat ook een energieke menigte. Maf fenomeen blijft het, die Silent Disco. Het werkt echter fantastisch; tot half vijf ‘s nachts wordt er hard losgegaan, meegezongen en rondgedanst. Uiteraard, wederom op dat liedje van de Black Eyed Peas. Een laatste keer schreeuw ik hard mee. Een verdomd goede avond was het. Ben benieuwd hoe ik er morgen aan toe ben..