VERSLAG: London Calling 2011 #1

London Calling #1 - 2

Een andere band die nog wel eens groot zou kunnen worden is Dry The River. De groep doet zijn stinkende best om in Nederland door te breken: tijdens Eurosonic speelden ze op twee avonden en deden ze – net als nu rond London Calling weer - een aantal sessies. Alles maar om in de steigers te staan als het debuut in september uit gaat komen. Langzaam maar zeker begint de gretige aanpak zijn vruchten af te werpen, want ‘New Ceremony’ kan sinds enkele weken rekenen op een notering in de Kink 40. Dry The River maakt in feite folk met breekbare zang, maar doordat er een complete band achter staat kunnen ze naar grote climaxen toewerken. Op die momenten zouden ze zo als het Britse broertje van Band of Horses door kunnen gaan. Of Dry The River ooit zo groot wordt als Band Of Horses nu is is natuurlijk nog maar de vraag, maar de liedjes hebben ze.

Even daarvoor mocht Ra Ra Riot de grote zaal openen. Een goede keuze, want hun muziek is een stuk makkelijker te behappen dan bijvoorbeeld Braids, een dag eerder. Laat je trouwens niet bij de neus nemen door de naam, want een rellen wordt het bij Ra Ra Riot niet. Denk aan felle collegepop, maar dan met strijkers. Mede door die strijkers is de band het eerste deel van de set zoekende. De nummers van tweede plaat The Orchard zijn een stuk rustiger en minder catchy dan die van debuut The Rhumb Line. Sterker nog, af en toe voegen de strijkers misplaatste melancholie en lieflijkheid aan de nummers toe waardoor een merkwaardige combinatie ontstaat. Als tijdens het tweede gedeelte van de set uptempo nummers van het debuut als Dying Is Fine en Ghost Under Rocks worden gespeeld, komt het toch nog goed. Prima opener.

Als London Calling wil je natuurlijk de nieuwste, hipste acts hebben. Zeker als je programma vol staat met bands die soms al aan hun derde album toe zijn. Maar af en toe kan er dan een band bijzitten die er gewoonweg nog niet klaar voor is. Neem nou Cults. De New Yorkse psych/spacepopband heeft een aantal sterke liedjes, zoals ‘Go Outside’, die vanavond vrijwel allemaal de nek om worden gedraaid door matig geluid. De podiumuitstraling is weinig overtuigend en de ongetwijfeld geinig bedoelde opmerking richting het publiek (just like every American band, we’re gonna be really stoned after this gig) misplaatst. Dat ze live xylofoon spelen is prijzenswaardig maar dat sommige andere orgeltjes uit samples worden gehaald is jammer. Misschien dat na een halfjaar intensief touren Cults de volgende editie van London Calling wél podiumklaar is.

In tegenstelling tot een avond eerder, toen Ariel Pink als derde band in de grote zaal mocht spelen, is op de zaterdag met The Crookes wél een bandje neergezet waar het publiek lekker op kan springen. Het zou op dit tijdstip een kwestie van inkoppen moeten zijn, maar het optreden begint stroef, braaf en misschien wel een beetje lafjes. The Crookes hebben namelijk meer dan genoeg liedjes op zak waarmee je dit publiek om je vinger zou kunnen winden, maar beginnen met een aantal wat rustige tracks. Zelfs het percussiemoment op driekwart van de set wat je - laten we eerlijk zijn – normaal gesproken als euforiemoment inzet, wordt lauwtjes ontvangen. Waar de band op Eurosonic nog erg gretig leek, spelen ze nu (al?) op de automatische piloot. De zaal blijft vol, dat wel, maar als zelfs door afsluiter en supersingle Backstreet Lovers het publiek niet gaat springen, is het geen goed optreden. Meer dan een mager zesje was het namelijk niet vanavond.

Wat The Crookes nalaat, doen Cloud Nothings, die iets later in de kleine zaal spelen, wél goed. Als het Descendents shirt van de zanger het al niet verklapte hoor je wel aan de muziek dat punkrock een grote invloed van de band is. Eigenlijk maakt de band gewoon punkrock- pop (niet te verwarren met punkpop) en dat valt uitstekend in de smaak. Nummers van het selftitled debuut worden in hoog tempo op het publiek afgevuurd. Als halverwege de set de kids vooraan een pogopit beginnen komt er eindelijk wat vuur in deze avond. Na vijfentwintig minuten rammen komt er met Hey Cool Kid een einde aan het optreden dat de avond zo hard nodig had.

Met het zo mogelijk nog harder rammende Ty Segall is London Calling een paar uur later aan zijn einde gekomen. Op een paar uitschieters na, zoals Dry The River, Cat’s Eyes en met name Foster The People zal deze editie de boeken ingaan als een matige editie. Laten we hopen dat de volgende editie weer wat vers bloed staat. Waarom hebben bands als Mona, Brother, Florrie, Breton, This Town Needs Guns, Heathers of Vondelpark bijvoorbeeld nog nooit op London Calling gestaan?