VERSLAG: Rock Werchter 2011

Dag 1

De eerste Werchterdag begint goed zo zonder file. Dat zijn we niet gewend. Een aantal campings is al op woensdagavond geopend en dat scheelt enorm. Eenmaal binnen wacht de eerste verrassing. Seasick Steve heeft niemand minder dan Led Zeppelin en Them Crooked Vultures bassist John Paul Jones meegenomen. Hij geeft direct pit aan het optreden, ondanks wat technische problemen met zijn versterker. De hoge leeftijd van Steve (1941) staat een hevige dosis bleusrock nog altijd niet in de weg. Zijn show zet de weide al snel op scherp.

Van The Hives mag je een vermakelijke show verwachten. In strakke smokings halen ze hun trucs uit de hoge hoeden. Ondertussen blaast zanger Pelle Almqvist routineus zijn eigen ego op. Maar, er mist vandaag toch iets bij de Zweden. Het geluid klinkt niet goed en ook de inzet lijkt minder dan normaal. Wellicht dat de dreigende regenwolken daar invloed op hebben. Ze komen deze keer helaas niet echt uit de verf.

Schuilen voor de regen kan gelukkig met hartverwarmende muziek. Aloe Blacc geeft een haast klassieke soul show weg in de Marquee. Tijdens de meer ingetogen songs is het helaas wat te luidruchtig binnen. Een groot aantal festivalgangers staat voornamelijk te schuilen, of wacht op de hit ‘I Need A Dollar’. Aloe weet het publiek echter leuk te bespelen door zijn dansers de vloer op te sturen, tussen de festivalgangers. Het is niet genoeg om echt indruk te maken.

Anouk staat na de bui in een nonchalante trui op het hoofdpodium. De relatiebreuk heeft haar in muziekaal opzicht wel goed gedaan. Haar optreden mag er zijn vandaag, al klinkt het soms wat gladjes. Tijdens ‘Lost’ deelt ze even haar gemoedstoestand met het publiek, of lijkt dat maar zo? Een brok in de keel moment, ook voor de mensen op de wei.

Terug in de tent zit James Blake voor de grote uitdaging om zijn werk over te brengen op een groot festival. In de Melkweg maakte hij nog een verpletterende indruk door te spelen met stiltes. Op Werchter is het nooit stil, maar James geeft niet toe. Het optreden komt dan ook het beste tot zijn recht in de songs met een duidelijke beat, zoals ‘CMYK’. Voorwaarde is wel dat je in de tent staat, want buiten gaat veel van de muziek verloren.

Een enorm contrast met de Queens Of The Stone Age uiteraard. Er is geen plek op het festivalterrein die ze niet weten te bespelen. Josh Homme rockt en drinkt als altijd en niemand bedenkt zich dat de songs inmiddels op leeftijd raken. Ze claimen met gemak de eerste festivaldag. De Queens zijn nog steeds een terechte publiekstrekker.

Liam Gallagher moet het tegenwoordig zonder zijn broer Noel in Oasis stellen. Het resultaat is Beady Eye. Met je ogen dicht klinkt het overwegend goed, maar kijken naar het podium is pijnlijk. Liam staat erbij alsof hij nog liever in een volle Dixi had gezeten. Haar voor zijn gezicht, regenjasje tot aan de kin dichtgeritst en een knullig handdoekje om zijn pols. Een handjevol Engelsen gaat vooraan uit zijn dak en krijgt tot slot achteloos de microfoon toegeworpen.

Mister Gallagher laat genoeg ruimte om even bij Linkin Park te gaan kijken. Ze klinken overbodig anno 2011, met gedateerd aandoende nu-metal. De muziek klinkt zelfs live zwaar overgeproduceerd. Elke vorm van rauwheid ontbreekt en dat maakt het een slappe hap.

The Chemical Brothers mogen de eerste, wat regenachtige dag afsluiten. Wie nog nooit een show van de veertigers Tom Rowlands en Ed Simons heeft gezien krijgt een visitekaartje. Het optreden is een soort remix van alle eerdere shows. Zowel muzikaal als visueel is het daardoor een herhalingsoefening. De reactie op het veld past daarbij. Het blijft leuk, maar je wordt niet meer verrast door deze act.