VERSLAG: Moulin Blues 2006

Moulin Blues, dag 2

De zaterdag kan je eigenlijk opdelen in 3 delen, namelijk 1) niet gezien wegens even rust nodig. 2) Aangename verrassingen en 3) geslaagd bevonden.
Laat ik beginnen met deel 3, de bands die ik geslaagd heb bevonden. Als eerste heb je Jimmy D. Lane, de zoon van wijlen Jimmy Rogers. Hij speelt schitterend gitaar, heeft een goede ritmesectie bij maar de vonk slaat niet echt over.
Dan heb je Alvin Youngblood Hart featuring Hook Herrera. Deze beide heren zijn reeds een tijdje samen “on the road” en dus zeker vlot op elkaar ingespeeld. Doch in Ospel wil het niet lukken. Achteraf krijg ik te horen dat de heren de laatste 2 dagen bijna niet hebben geslapen. Dat zal wel de reden geweest zijn waarom het niet lukte.
Verder op de avond is er dan The Gourds, een band met niet alledaagse instrumenten zoals viool, ukelele en mandoline. Met ook nog een gewaagde songkeuze zoals bijvoorbeeld “Twentieth Century Man” van Kiss. Ligt het aan de verschillende wisselingen van instrumenten of aan het merendeel van het publiek dat wacht op de afsluiter. Joost mag het weten , wat mij betreft net niet overtuigend en boeiend genoeg om bij de verrassingen te horen.
Onder deel 2 hoort zeker de opener Bluescaravan, deze gelegenheidsband van 3 jonge twintigers, aangevuld met drums, hammond en bas, zijn zeker een schot in de roos. Zowel Aynsley Lister, Ian Parker als de Finse Erja Lyytinen weten perfect hoe gitaar en publiek te bespelen. Dit doen ze te samen maar ook elk afzonderlijk meer dan voortreffelijk. Geslaagd met brio is mijn mening en ze hadden best verder op de affiche mogen staan. Ook meer dan geslaagd is hetgeen Grayson Capps doet. Sinds ie z’n huis en hele hebben verloor door de orkaan Katrina voortdurend “On The Road” en dat werpt zijn vruchten af. Van blues tot folk schotelt hij ons voor en we slikken het allemaal zij het soms met wat gerstennat lekker door. Dat The Seatsniffers weten hoe een feestje te bouwen is in de jaren dat ze reeds bestaan al lang geweten. Maar samen met Barrence Whitfield wordt het nog broeieriger en aanstekellijker. Wat heeft die man een uithoudingsvermogen zeg. Zingen, dansen, schreeuwen en kreunen alsof zijn leven ervan afhangt. M.a.w. vuurwerk eerste klasse.
Het moment waarop velen hebben gewacht is volgens mij de Delta Bluesrevue van The Mannish Boys. Net als je denkt alles al gehoord te hebben komen deze blueslegendes even bewijzen dat het nog beter kan. Onder leiding van Finis Tasby openen ze het feest dat het eerste zomer bluesfestival moet afsluiten. We horen schitterend gitaarwerk van Kid Ramos en Rusty Zinn en prachtige pianoklanken op de vleugel van Leon Blue. Alsof we nog niet genoeg verwent worden mag ook Mitch Kashmir enkele nummers komen meeblazen op bluesharp en enkele songs vocaal voor z’n rekening nemen. Deze heren mogen dan al meermaals bewezen hebben het te kunnen doch ze zijn nog even gedreven als jonge blueshonden. Moe maar voldaan reden we omstreeks 1h richting huis met maar één gespreksonderwerp, wat voor een schitterende affiche en klasse optredens we hebben mogen beleven.
Rest me nog deel 1 en daar moet ik helaas verstek laten want de innerlijke geest dient ook op tijd gespijst te worden. We hebben hiervoor gekozen tijdens het optreden van Johnny Mastro & The Mama’s Boys. Doch navraag bij het publiek vertelde ons dat het een schitterend optreden was geweest. Moulin blues editie 21 was van begin tot einde meer dan geslaagd. Doe zo verder heren van de organisatie.