VERSLAG: Drum Rhythm 2002

VERSLAG: Jasper van Vugt  

1234

Drum Rhytm deel 3

Langverwachte opvolger van meesteralbum Endtroducing, ""The Private Press"" komt immers bijna uit. De laatste keer dat DJ Shadow een optreden gaf in Nederland was in december 2000, toen hij als dj van Blackalicious optrad. Die avond deed hij slechts 10 minuten solo zijn ding, maar dat beloofde al veel goeds. En ook nu stelt DJ Shadow absoluut niet teleur. Integendeel. Om 1 uur gaan de lichten uit en is de verwachting en spanning voelbaar in de zaal. Na het zien van een korte film, maakte Shadow zijn opwachting achter de 3 draaitafels en randapparatuur, en legt uit hoe de set in elkaar zal zitten. We worden getrakteerd op een rondreis van 2 uur door zijn muzikale carrière. En voilá, daar komen de visuals, perfect op de maat van de muziek gemaakt, zoals ook Coldcut en Hexstatic dat doen. In 2 uur wordt een groot deel van de muziek van Shadow, aangevuld met samples en scratches, tot een mindblowin"" trip aan elkaar gemixt. Zowel zijn project met Mo"" Wax baas James Lavelle Unkle, als nummers van zijn drie platen Endtroducing, Preemptive Strike en The Private Press komen aan bod. Als toegift komt er nog een drummer bij, die de beat verzorgt waar Shadow over heen mixt en scratcht, wat resulteert in de climax van de avond: het in elkaar overlopende Midnight in a perfect world en High Noon. Door zijn manier van mixen overstijgt Shadow het gros der dj""s en laat zien dat dj-en meer inhoudt dan het aan elkaar draaien van platen. Shadow laat zien waarom hij de meester is, en zijn advies aan de aanwezige dj""s was dan ook gerechtvaardigd: ""You must not only mix in time, but also in tune."" DJ Shadow komt in augustus ook naar Lowlands en Pukkelpop. Als je van muziek houdt, ben je aanwezig bij zijn optredens.

DAG 2 (Zaterdag)

Het weer is stukken beter op de zaterdag, en dat heeft zijn weerslag op de sfeer op het terrein. Meer ontspannen, en de bezoekers kunnen nu lekker buiten een biertje drinken. Maar niet te lang, want het beloftevolle Tasha's World begint in de Krypton tent.Deze getalenteerde band bestaat uit een drummer, toetsenist, scratcher, gitarist, bassist, percussionist, een blazerssectie en vier achtergrond zangeressen. Maar Tasha zelf staat in alle opzichten op de voorgrond. De zangeres/tekstschrijfster noemt haar muziek een mix van Jazz, Hip Hop en Soul, waarvan de laatste twee stijlen toch het meest te herkennen zijn in haar muziek. Het volle, gezellige geluid is aan de ene kant heel relaxerend, maar ook zijn er vaak rappe stukken met veel temperament. Niet gek dat de vergelijking met Erykah Badu veel wordt gemaakt, hoewel dat toch meer te maken heeft met Tasha""s uiterlijk, uitstraling en het grote doek dat zij om haar haar wikkelt. Dit Rotterdamse talent is niet alleen beeldschoon, ook haar muziek kan je naar hogere sferen leiden. ""Come on, use your hips!"" roept ze, enigszins overbodig, aangezien de heupen van iedereen in de zaal al flink heen en weer gaan.

Het Weense duo Kruder en Dorfmeister heeft van de organisatie de hele avond een tent tot hun beschikking gekregen, zodat zij in 5 uur een afwisselende set kunnen presenteren. Het duo, dat slechts een handvol singles heeft uitgebracht en 1 dubbelalbum met remixen, stond 2 jaar geleden ook al op Drum Rhythm, en zorgde toen voor een volle tent. Dit was echter gedurende de grote lounge hype. Waar op de plaat het duo lekker tripperig en loungerig klinkt, daar gaat het er live iets steviger en diverser aan toe. En gelukkig maar, want in de Neon tent zijn noch champagne, noch banken aanwezig. Publiek echter wel, waardoor de hele avond de tent vol, maar niet té vol is, en er genoeg ruimte overblijft om met de voetjes van de vloer te gaan. Het duo, bijgestaan door een paar bevriende MC""s, geeft het publiek wat het wil: een reis door de housemuziek, waarbij het enige criterium is dat de muziek beats en gevoel moet hebben. Het publiek vind het wel best, en laat zich niet irriteren door de totaal nutteloze MC""s, die het leukst zijn wanneer ze niets zeggen. Dan kan je tenminste ook naar de niet onaardige visuals kijken, zonder een bebaarde dikzak in housebroek tegen te komen.

In de Krypton tent is het wél fijn om naar de voorste persoon op het podium te kijken. En niet alleen te kijken, want de sfeervolle vocale jazz met elektronica van Koop is ook erg fijn om naar te luisteren, tussen alle beats die uit de andere tenten komt overwaaien. De mannen achter de muziek van Koop zijn Magnus Zingmark en Oscar Simonsson, die live echter zangeres Monica Zetterlund in de spotlights laten staan. Zelf zijn ze de kapiteins, die de band dirigeren en de muziek spaarzaam van electronica voorzien, waardoor de jazz niet te electronisch gaat klinken. Leuk om naar te luisteren, hangend in een stoel, maar om te zien niet erg lang boeiend. Precies andersom geldt dat voor Wyclef Jean. Wie zijn werk kent van zijn 2 soloplaten en zijn werk met de Fugees, zou denken te kunnen weten wat hem te wachten staat. Niets is minder waar, geen ""Gone till November"" of ""Guantanamera"". Nee, Wyclef heeft wat anders in petto: een hiphop-karaokeshow. De dj zorgt voor de klassieke hiphopplaten, en Wyclef en het publiek rapt en schreeuwt mee met de platen. Het is misschien wat makkelijk scoren, maar het werkt goed. Hij krijgt het meeste en hardste applaus van alle acts op het festival. Wyclef heeft er zin in, en gaat als een dolle hond tekeer. Hij klimt in de paal naast het podium, na eerst een paar slokken uit een fles rum te drinken en een joint te roken. De toeschouwers onderaan de paal waren zijn maar wat blij dat hij er weer uitkomt zonder te vallen. Het publiek vindt het geweldig dat Wyclef, met behulp van 3 bodyguards, een rondje door het publiek maakt en vanaf de geluidstoren verder rapt. Terug op het podium vertelt hij dat hij er eigenlijk niet van houdt om op festivals te staan, want er speelt altijd een rockband in de tent naast je, waardoor je eigen muziek niet goed te horen is. Maar daar heeft de Fugees-ster wel een oplossing voor, door zijn gitaar te pakken en eens te laten zien wie de echte rock en roll maakte: Elvis. Ook Hendrix werd nog even geëerd, door de gitaar achter zijn rug om te bespelen. Het publiek wordt continu op het verkeerde been gezet, en dat geldt ook voor de gitaarroadie, die meerdere keren tevergeefs met een gitaar op Wyclef af komt lopen, en onverrichterzake weer terug de coulissen in kan. Het enige minpuntje is het feit dat Wyclef om de zoveel minuten roept dat hij weg moet omdat zijn tijd er op zit. Weet hij niet dat iedere bezoeker een schema heeft met de begin- en eindtijden? Of is het gewoon een makkelijke manier om het publiek massaal te laten roepen dat hij nog moet blijven? Wyclef weet hoe hij een zaal aan zijn voeten moet krijgen, en de tent gaat dan ook volledig uit zijn dak. Missie geslaagd.

Na Wyclef staat er nog een hiphopgroep van naam op hetzelfde podium, maar deze krijgt het niet voor elkaar om de tent tot eenzelfde kolkende massa te maken. De La soul, want die zijn het, kwam met het debuut ""Three feet high and rising"" op het moment dat er vooral stoere hiphop werd gemaakt, en dat zorgde destijds voor zowel negatieve als positieve reacties. De positiviteit die op de platen tentoon gespreid wordt, straalt de groep ook uit op het podium.

1234
 
festival logo

DECONSTRUCTION TOUR 2002Met leuke bands als Lagwagon, Mad Caddies en Flogging Molly is het...

festival logo

CROSSOVER CRASH 2002 Vorig jaar werd dit festival voor het eerst succesvol gehouden in het...