VERSLAG: Deconstruction Tour 2002

Deconstruction verslag deel 2

Het publiek weet in het begin weinig raad met de vier uit het hoge noorden, maar het ijs is snel gebroken en er ontstaat een pit, die een echt ""unity-gevoel"" uitstraalt, in plaats van ""kijk-ons-eens-lomp-op-elkaar-inhakken"". Voor mij persoonlijk een hoogtepunt van de Deconstruction Tour.

Lostprophets mengt flink wat stijlen en heeft daardoor (en door het gebruik van een live dj) een zeer eigentijds geluid. De dj brult zingt/schreeuwt tussen het scratchen en samplen door af en toe een nummertje mee. De muziek hangt ergens tussen One Minute Silence en het oude Incubus in. Lostprophets heeft dan ook de potentie om als hoop in bange dagen te fungeren voor degenen die zich van het wel erg veranderde Incubus vervreemd voelen. Als het maar niet dezelfde kant op gaat, de eerste zwijmelende meisjes dienden zich in de 013 namelijk reeds aan.

Na een aantal jaren roadie voor Sick of it All te zijn geweest besluit Toby Morses zelf een hardcoreband op te richten. De eerste optredens van H2O vinden plaats in december 1994. De band verloochent zijn afkomst niet en heeft een typische New York Hardcore geluid. Dat deze muziek en de band immens populair is blijkt wel uit het feit dat de zaal voor het eerst die dag helemaal vol staat. Het begin van de set is wat rommelig, maar de band geeft wel honderd procent. Dit blijkt ook uit het de reacties van het publiek, want deze gaat vanaf het begin compleet uit zijn dak. Naarmate de show vordert komt H2O goed op gang en zet een prima hardcoreshow neer, waarbij de bandleden vrolijk over het podium huppelen en springen. Toby houdt er blijkbaar van het publiek te vleien, want meerdere malen wordt geroepen dat dit het beste optreden tot dusver is. Minpuntje is toch dat de band wel weer erg lang stil blijft staan bij 11 september, maar goed, het blijven natuurlijk Amerikanen. Het overgrote merendeel heeft hier duidelijk minder moeite mee, gezien het aantal aanstekers en met Toby meespringende mensen. De Madonnacover ""Like a Prayer"" aan het einde van de set is in mijn ogen een beetje overbodig en bovendien niet bijzonder goed uitgevoerd.

Wegens een uitstapje naar de plaatselijke friettent hebben we de opkomst van All moeten missen. Vier bandleden staan op het podium, de lichten in de zaal allemaal uit, boven het podium alleen de witte spots aan. Tijdens het optreden wordt door het publiek verdwaasd om zich heen gekeken, een enkeling waagt zich aan iets wat een pit had moeten worden…. De band All bestaat al een tijdje en is eigenlijk ""gewoon"" The Descendents, maar dan met Chad Price op zang in plaats van Milo. We hebben hier dus te maken met een stel muzikanten die zich sinds 1978 met melodieuze punkrock bezighouden. Dan kun je als band ervoor kiezen om je bekendste nummers te spelen en er zo een leuke, maar voorspelbare show van te maken. All doet het anders: zowel de drummer als de gitarist krijgen zoveel ruimte om hun talenten tentoon te spreiden dat zelfs ""World's On Heroin"" bijna onherkenbaar wordt. Mede door de ongebruikelijke uitvoeringen van hun nummers en het gebrek aan lichteffecten wordt mijn adem mij ontnomen gedurende het optreden.