VERSLAG: Pukkelpop 2006

Dag 3, deel 2

De Amerikaanse pop-/emogroep Panic At The Disco bestaat pas één jaar en toch hebben ze (vooral via MTV) nu al een grote groep fans voor zich gewonnen. Live blijkt de band ook redelijk z’n mannetje te kunnen staan. Hoewel het geluid op het Skate-stage weer abominabel slecht is, is het leuk om te zien dat zo’n band ook met een cello behoorlijk goed raad weet. Het plezier gaat een klein beetje verloren door twee verschrikkelijk pretentieuze covers. Je moet wel uit Las Vegas komen om te denken dat het een goed idee is 'Karma Police' (Radiohead) en 'Tonight, Tonight' (Smashing Pumpkings) in je setlist op te nemen. Toegegeven, de strijkersarrangementen in 'Tonight, Tonight' komen door de cello wel heel mooi uit.

Na Rock Werchter en Lowlands doen de Artic Monkeys deze zomer ook Pukkelpop aan. Ze komen, zien en overwinnen. De heren zijn ook niet anders gewend. Hoewel ze amper twintig jaar zijn, blikken of blozen ze niet van de euforie die ze onder het festivalpubliek teweeg brengen. Memorabel wordt het vooral wanneer bijna op het einde van het optreden een hoosbui het nummer 'When the Sun Goes Down' opluistert. Op een of andere manier komt de regen precies op het juiste moment, want het publiek gaat helemaal gek. Een heel bijzonder moment om mee te maken.

Voordat Coheed And Cambria begint, gaat het flink regenen. Terwijl een hoop mensen snel naar het dichtstbijzijnde eetkraampje rent, blijft er een kleine groep vooraan bij het podium staan. Zij worden na enige tijd beloond door handen vol plectrums van een roadie, super aardig. Bij de band zelf is de achtentwintigjarige Claudio Paul Sanchez duidelijk de frontman. Deze voorziet met zijn gitaar en stem de grote lijn van de progressieve nummers. Nummers die soms wel twintig minuten duren. Niemand vind dit blijkbaar erg en met geniet duidelijk van de muziek. Na elf jaar tijd begint het erop te lijken dat Coheed And Cambria eindelijk de aandacht krijgt die ze verdienen!

Niemand minder dan dance-legende Daft Punk sluit Pukkelpop 2006 af. Daar mag Pukkelpop zich echt gelukkig mee prijzen, want het is maar liefst acht jaar geleden dat de twee Fransen op een festival te zien waren. Wanneer het doek, dat tijdelijk voor het podium is gehangen, wordt weggehaald, is duidelijk dat de Fransen niet voor half werk zijn gekomen. Op het podium staat een gigantische piramide, waar ongeveer halverwege een plak is uitgehaald om ruimte te maken voor de twee heren en hun apparatuur. Naast de piramide staat aan weerszijden een hekwerk dat ook weer uit driehoeken is opgebouwd. De hele constructie doet veel denken aan het vernieuwde Louvre in Parijs, waar de piramide-vorm ook overal terugkomt. Goed, hekwerk en een piramide an sich doen het publiek niet zo heel veel. Maar werkelijk alles in de constructie blijkt digitaal aangestuurd te worden. Op de meest vreemde plekken worden dingen geprojecteerd, ontstaan lichtbundels en verschijnen andere special effects. Het is in één woord schitterend.

Muzikaal gaat Daft Punk net als bij de podium-aankleding niet voor de makkelijkste weg. De band brengt met openers 'Robot Rock' en 'Technologic' een ode aan Kraftwerk. De vele hits die de band in zijn repertoire heeft, komen niet simpelweg langs, maar zijn ingenieus verweven met veel minder bekende nummers. En natuulijk gaat het dak eraf op nummers als 'Around the World' en 'Da Funk'. Resteert de vraag: is het nu echt Daft Punk dat daar in de piramide stond? Want dat het een live/spontaan optreden betreft, dat gelooft niemand met zo’n enorme productie.