VERSLAG: Dynamo Open Air 2002

Dynamo verslag deel 3

In het afwisselend opzwepende en bezwerende Opeth moet je maar net zin hebben. Voor de geoefende luisteraar is de aanwezigheid van deze Zweden voldoende reden om naar Dynamo te komen. Minder getrainde oortjes hebben al snel moeite met de lang uitgesponnen nummers. Eigenlijk maken ze een soort progmetal, muziek voor muzikanten en fijnproevers dus. Misschien bereikt deze band ooit een vergelijkbare status als Dream Theater? Het is ze gegund, want componeren kunnen ze.

Wat is er nu eigenlijk zo bijzonder aan Death Angel? Dat ze eigenlijk al lang uit elkaar zijn? Dat ze in 1990 reeds op Dynamo speelden (als afsluiter)? Dat deze San Franciscanen er Aziatisch uit zien? Eigenlijk boeit dat allemaal nauwelijks. Deze band ramt simpelweg een vette partij goed klinkende thrash uit haar instrumenten. Als je de muziek kent is het vast en zeker een nog groter feest. Maar voor alle anderen valt er ook niets te klagen.

Voor velen is het Finse Children Of Bodom het onbetwiste hoogtepunt van Dynamo. Voor mij ook. COB bewijst zonder overbodige opsmuk dat metal nog lang niet dood is en zeker niet op een ""nu"" manier gespeeld hoeft te worden om ook jongen mensen voor het genre enthousiast te krijgen. Snel en behendig vliegen de gitaristen over de halzen van hun gitaren. Vooral de partijen waarbij beiden soleren zijn heerlijk. Het zo herkenbare COB geluid zit grotendeels in het clavecimbel achtige toetsenwerk. De toetsenist verdient eigenlijk een plekje vooraan op het podium. Veel nummers van Hatebreeder passeren de revue, maar ook een ijzersterk nieuw Bodom nummer en een wat minder geslaagde Ramones cover. Natuurlijk zijn de Ramones altijd gaaf, maar ""Somebody put something in my drink"" is een onwaardige COB afsluiter en klinkt in hun uitvoering niet echt lekker. Misschien komt het doordat de toetsenist niet meer op zijn plekje staat?