VERSLAG: Motel Mozaïque

Motel Mozaïque verslag deel 3

Als een stoomlocomotief denderen The Kills dwars over het publiek. Het duo, waarvan de mannelijke helft z'n gitaar veel te hard heeft staan en de vrouwelijke helft op het drumstel beukt alsof haar leven ervanaf hangt, is iedere fijnzinnigheid vreemd. Rock&roll en enerverend is het wel, maar spannend blijft het niet zo heel lang. Jammer. Als er iets meer variatie in had gezeten, had ik het einde waarschijnlijk wel gehaald.

Eigenlijk kon Hexstatic na the Faint alleen maar tegenvallen. En dat deed het ook. Wat het hoogtepunt van de avond had moeten worden, werd een anti-climax. Het duurde welgeteld anderhalf uur vordat de heren eindelijk om half drie de technische problemen hadden overwonnen, maar dat bleek slechts van korte duur. De videobeelden bleven ook tijdens de djset voor strubbelingen zorgen, waardoor de aandacht van de twee heren meer naar de dingen achter hen ging dan naar de draaitafels. Dit zorgde ervoor dat de djset ongeinspireerd klonk. Het meeste respons kreeg de groep nog toen het foto's van Bush projecteerde naast die van een aap. Hexstatic was nog geen schim van de vorige drie keren dat ondergetekende de groep mocht aanschouwen.

Op de zaterdag kon je twee dingen doen: of met een door MM georganiseerde tour de stad door, of bij de VPRO stand bandjes kijken die een zogeheten koptelefoonconcert gaven. Dit werd tegelijkertijd uitgezonden op de radio, en het publiek dat met de koptelefoon opzat, kreeg zo een aparte manier van optreden voorgeschoteld. Zonder koptelefoon hoorde je namelijk niets: er waren geen versterkers, en zo hadden de buren geen last van geluidsoverlast. Erg leuk idee.

In de mainhall van Nighttown zingen twee rijen meiden van het Begische koor Scala bekende liedjes onder leiding van Stijn en Steven Kolacny. Onder andere Wheatus 'Teenage Dritbag', Doe Maar 'Pa', maar dan met een zachte 'g', en Radiohead 'Creep' kwamen aan bod. Allen in het zwart gekleed, want het gaat alleen om de zang, die heel vol en zuiver is. Helaas houden de broers erg vast aan het orgineel, terwijl met zoveel stemmen zoveel meer uit een liedje gehaald kan worden.

Nee, dan naar de Cinematic Orchestra, die in de Stadsschouwburg speelden. Na hun teleurstellende optreden op Crossing Border 2002 revancheerden ze zich dit keer, tot een staande ovatie aan toe. Of dat door de combinatie van beelden met muziek kwam, of doordat de band in de Stadsschouwburg zich beter op zijn gemak voelde, blijft de vraag. Zeker is wel dat de film Man with a Movie Camera' van Dziga Vertov, die door Cinematic Orchestra van een soundtrack wordt voorzien, een stuk mooier wordt met de muziek. En andersom geldt dat ook. Een win/win situatie, en gezien de reacties werd de eer van de Ninja Tune stal tenminste nog gered.