VERSLAG: Noorderslag 2003

Noorderslag verslag deel 2

Ook retro, inclusief de a-symmetrische kapsels, was de donkere postwave van Cold Popculture. Tegenwoordig noemen we het Cyber Gothic en in Duitsland is het vreselijk hip. In Nederland echter weet men zich niet zo goed raad met de zichzelf serieus nemende mannen in het zwart. Het publiek vond het niets (jammer, want menig succesvol Duits bandje doet het kunstje slechter), ging weg of bleef staan voor Sandusky.
En terecht. Het enthousiasme waarmee deze Limburgse heren hun Country-Surf- Rock’a Billy overbrengen is erg plezierig en maakte dat dit voor velen ‘het’ optreden van het festival was.

Van tevoren had men die rol min of meer aan Spinvis toegedicht. Al ver voor zijn optreden stond de Kleine Zaal al hutje mutje. Het was opmerkelijk om vast te kunnen stellen dat de troubadour uit Nieuwegein de sfeer van de plaat waar hij vijf jaar aan gewerkt heeft, met zijn nieuwe band uitstekend wist over te brengen. Althans, als je met je oren in de speakers stond, want festival publiek luistert niet aandachtig; ze lullen en daarmee gaan de bij Spinvis ozo belangrijke teksten verloren in het geroezemoes.

Aan bijna hetzelfde euvel leed de uiterst kwetsbare late avond muziek van At The Close Of Everyday. Mooie eenvoudige songs die het in de huiskamer beter doen dan op een festival.

Voor Face Tomorrow geldt het tegenovergestelde; zij doen het juist weer erg goed op een festival. Zo ook nu. De vol overgave gespeelde emocore had even tijd nodig om op gang te komen, maar eenmaal op stoom was er geen ontkomen aan de hartverscheurende vocalen en gierende gitaren.

De gitaren waren ook het belangrijkste ingrediënt in het optreden van Voicst. Met veel zichtbaar plezier gaven ze hun show, die niet voor iedereen even vermakelijk was, wat waarschijnlijk meer met het tijdstip dan met het optreden te maken had.

Minder plezierig was het bij het optreden van Whipster. Niet vanwege de muzikale hoogstandjes maar vanwege de allerminst vrolijk gestemde ondertoon van hun songs. De experimentele gitaarnoise werd goed gebracht, al was de ritme sectie duidelijk van ondergeschikt belang.

Terugkijkend op Noorderslag 2003 kan geconcludeerd worden dat de popmuziek in Nederland leeft en bruist. Mijns inziens een mooie constatering na twee jaar van toeslaande gezapigheid. Volgend jaar weer!