VERSLAG: Roskilde 2008

Roskilde 2008 - deel 3

Ting Tings zijn een droomopener van dag 3. Het vroege tijdstip (12:30) weerhoudt ze niet alles te geven. En zeg nou zelf: 'Not My Name' en 'Slot Machine' zijn heerlijke singles. De rest van de set maakt minder indruk, maar danst heerlijk weg.

Daarna weer wereldmuziek in de vorm van Mamar Kassey. Kassey heeft het beste wat Niger te bieden heeft in een band gestopt. Een ritmisch geheel van muzikale invloeden uit heel Afrika komen voorbij. Het geheel wordt compleet gemaakt door de traditionele witte gewaden en de twee zangeressen.

Tokyo Police Club heeft mazzel het begint net een beetje te regenen als hun optreden begint. De band speelt onbezorgde Britpop die nergens bijzonder wordt. De Deense verslaggever van de Roskilde krant vond het briljant gezien de 6 sterren die de band voor dit optreden krijgt. Wij delen die mening niet. Degelijk, ja. Bijzonder, Nee. 4 van de 6 sterren.

Dan Cadance Weapon. Een Canadese MC op een lekkere lompe dance/hiphop-beat en een turntabelist die niet bang is wat gabberbeats er tegenaan te gooien en in ieder geval het vak van het scratchen verstaat. Cadance Weapon weet met zijn lekkere flow en krachtige stem te overtuigen. Hij adviseert iedereen straks bij Neal Young te gaan kijken. In Canada, vertelt hij staat Neil Young op postzegels.

Op het hoofdpodium heeft Judas Priest het moeilijk. Dit is geen metalfestival en op het publiek mee te krijgen moet er hard gewerkt worden. Dat doet de band. Zanger Rob Rob Halford haalt al zijn leren jasjes uit de kast. De oude heavy metal helden zijn nog wel strak, maar het dat je naar dynosauriers staat te kijken gaat niet weg.

Dit zou zo maar een van de laatste optredens van Solomon Burke kunnen zijn. Het zwaargewicht met een zeer vruchtbaar leven (21 kinderen, 98 kleinkinderen) ziet er niet meer zo gezond uit. Overgewicht is een understatement en er zit een rare bult (tumor?) op zijn hoofd. We zullen hem missen, want ondanks dat hij niet uit zijn troon komt, maakt hij er een feestje van. Burke jat naar hartelust uit de platenkast van de jaren '60 en '70. 'Johnny B Goode', 'I Will Survive', 'Shake, Rattle & Roll' en ga zo maar door. De feelgood vibe slaat over naar het publiek. Een hels fluitconcert volgt als Burke, die niet van stoppen weet, te ver over de tijd zit en zijn microfoon wordt uitgezt.

Als er een artiest gekozen moet worden als absolute headliner van het festival, dan kan je bijna niet om Neil Young heen. De rockveteraan is nog niks van zijn streken verleerd en gaat er gretig, alsof het zijn eerste optreden betreft, tegenaan. Op het podium worden er live schilderijen gemaakt bij de muziek van Young. Zelf heeft hij, geheel in het thema, een colbert met verfspatten aan. Muzikaal ziet het plaatje er ook goed uit. Met hoogtepunten 'Cinamon Girl', 'All Along the Watchtower' (van vriend Bob Dylan) en 'The Needle And The Damage Done' wordt het publiek goed vermaakt. Enige minpunt is de duur van het concert. Met nummers van ruim 15 minuten en een optreden van meer dan 2 uur wordt het geduld van het publiek iets te veel op de proef gesteld.

Ondertussen wint Dilinger Escape Plan de prijs voor beste stagedive. De gehele fotopit wordt door zanger Greg Puciato met een sprong overbrugd. De gestoorde math-metal van de band wordt zoals altijd uberstrak gespeeld. De Roskilde security heeft de grootste moeite de uitzinnige pit een beetje in bedwang te houden. Mission accomplished.

Het is dansen geblazen met Girls Talk. De Duitsers blijken in mash-ups niet onder te doen voor 2 Many Dj's. Net als bij het Belgische duo komen alle stijlen langs. Drum 'n Base, Hiphop, Rock, Dance. De sfeer is uitgelaten en de voeten gaan flink van de vloer.

Een inkoppertje voor de Chemical Brothers, zou je zeggen. De Britse knoppendraaiers laten het echter een beetje liggen. Ja, de lichtshow is overweldigend, maar het voortdurende gebouw naar de volgende climax gaat snel vermoeien. We hadden het liever wat korter en bondiger gezien.