VERSLAG: Take Root 2022

VERSLAG: Karst Jaarsma  

Take Root 2022

Na een COVID-19 uitstapje naar het centrum van Groningen is TakeRoot weer terug op haar vertrouwde plek in Spot Groningen. En wat een genot. In alle zalen en uithoeken speelt de crème de al crème van de Americana. Waar andere festivals het nog moeilijk hebben om met inflatie en angst voor COVID-19 een goed programma neer te zetten, haalt TakeRoot weer de toppers van het genre naar het noorden.

At Least We Are All Here Together zingt het duo Watchhouse kort na de aftrap van het festival. Het gaat over de dochter van Andrew Marlin en Emily Frantz. Toch lijkt het ook een ode aan het samenzijn met elkaar. Een muisstille kleine zaal wordt ingepakt door de stemmen van Andrew en Emily die voorheen als Mandolin Orange door het leven gingen. Twee goede stemmen die elkaar mooi aanvullen. De begeleiding mixt op fijne manier klassieke, subtiele bluegrass met het mondharmonica werk van Neil Young ten tijde van Harvest.

Een sfeer die Gregory Alan Isakov moeiteloos voortzet in een volgepakte grote zaal. Isakov brengt prachtige folk liedjes die geschreven lijken voor de emotie van een aflevering van Greys Anatomy. Daar legt hij een meeslepende laag overheen. Live vertaalt dit zich fantastisch door. De opbouw doet soms aan Ben Howard denken, met een hoofdrol voor een sfeervolle banjo. Net zo makkelijk pakt Isakov de inspiratie van Springsteen, Seeger en Dylan op om terug te vallen op goede folk. Gelukkig heeft hij op het podium meer pit als op zijn cd’s.

Vanwege het goede programma moeten sommige artiesten het doen met een kleiner zaaltje dan ze verdienen. De rij voor Riley Downing is lang wanneer hij speelt. Dat is volkomen terecht, want het voormalige lid van The Deslondes speelt een spetterende country show. Album Start It Over was vorig jaar een verborgen parel. Het is geen strak georganiseerde show zoals de voorgangers, maar de losse mix van country, blues en soul klinkt fantastisch. Gespeeld door vier mannen die zou uit een Amerikaans truckercafé afkomstig kunnen zijn.

Charley Crockett sluit daar mooi op aan met zijn mix van country, rock ’n roll en zelfs tex-mex. De afgelopen acht jaar bracht hij elf swingende albums uit. Zijn meest recente The Man From WACO speelt vanavond de boventoon. Na een wat aarzelend begin maakt hij dankzij de combinatie van steelgitaar en piano in ‘Jukebox Charley’ en met trompet in ‘Trinity River’ er een sympathiek feestje van.

Met Cowboy Junkies staan er ook oudgedienden op het podium. De Canadezen musiceren al sinds 1986. Vooral bekent van het bewerken van andermans liedjes. De nummers worden omgezet naar een loom nachtclub gevoel, maar wel met de klassieke geluiden uit de country, soul en Americana. Geen swingende country en bier, maar sfeervolle muziek, een gloeiende kop thee en rozen voor zangeres Margo Timmins. TakeRoot wordt getrakteerd op een prachtig overzicht van het rijke oeuvre. De zacht tikkende drums van ‘The Things We Do To Each Other’ en de ritmische mondharmonica tijdens ‘Blue Moon Revisited (Song For Elvis)’ klinken fantastisch. Natuurlijk ook dankzij het heerlijke gefluister van Margo.

Wie vanavond in Groningen rondloopt is vooral onder de indruk van de enorme hoeveelheid talent. Er staan een handvol oudgedienden op het programma, maar het draait vooral om acts die bezig zijn om zich definitief te vestigen als gerespecteerde artiest. Of dat nu Americana is of niet. Zowel de stevig rockende Courtney Barnett als de kleinere singer-songwriters in de kelder hebben allemaal de liefde voor een goed geschreven liedje gemeen. En een diepgeworteld respect voor de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Dat is een mooie kwaliteitsstempel. Daarin staat TakeRoot als festival op grote hoogte. En is de editie van 2022 een hoogtepunt in de lange geschiedenis van het festival.

 
festival logo

LONDON CALLING 2022 #2 - ZATERDAGToffe acts op de zaterdag van London Calling in Paradiso. Uitschieters waren...

London Calling 2020 logo

LONDON CALLING #2 2022 Eind oktober....tijd voor het tweedaagse showcasefestival in Paradiso London...