VERSLAG: Down The Rabbit Hole 2023 - Vrijdag

DTRH VRIJDAG KOMT TRAAG OP GANG

Op het programma staan weliswaar grote namen als Paolo Nutini en Ben Howard; maar écht uitzonderlijke headline artiesten heeft DTRH niet weten te strikken.

Moeten we het dit jaar dan vooral hebben van de kleinere, underground indie acts?

Voorafgaand aan het festival is te horen in de Spotify playlist dat er een hoop acts zich bevinden tussen elektronische pop en techhouse in.

Maar Down the Rabbit Hole staat ook bekend om zijn vele “verrassingskonijnen” die uit de hoge hoed getoverd kunnen worden.

Zo blijkt er dan ook ruimte te zijn gemaakt voor “supersonic” improviserende jazz, van 13:00 tot maar liefst 15:00 onder leiding van BnnyHunna. O.a. Yasper Molle (gitaar) en Aditya Sardjono (bas) nemen plaats in dit sterrenteam. De stage genaamd “The Bizarre” maakt het plaatje compleet. Omringd door twee verdiepingen met dansend publiek zit de band in het midden van de ruimte. Met een set vol dansbare grooves, dynamische improvisaties en een zeer opgewekt publiek is het eerste kippenvelmomentje om 14:30 al gauw bereikt. Biertje, zon, vrijheid.

We vervolgen onze weg naar het afgelegen, verstopte Bossa Nova veld. Waar Roufaida hier de dag opende om 13:45 en het zo druk was dat wij er niet meer bij pasten, zo leeg is het nu in de aanloop naar Schotse singer/songwriter Katie Gregson-Macleod (22). Waar publiek altijd gaat zitten voorafgaand aan een show, simpelweg om de tijd te doden, voelt het opvallend genoeg bij Gregson gek om te gaan staan. Terwijl de zaal langzaam volstroomt vult Katie de ruimte met haar verhalende singer/songwriter liedjes, helemaal solo, zelf ook zittend achter haar stagepiano. Je moet het maar durven. Een set vol tekstueel verhalende liedjes brengt ze mee, en een dosis Britse humor. Zelfspot, zoals we dat o.a. kennen van Lewis Capaldi, breekt zo lekker de sfeer van drama. Na een nummer of vijf wordt het publiek toch wat onrustig, komt het omdat de set toch wat herhalend aanvoelt? Of misschien wat diepte mist in de muzikale aanvulling? De vraag is waarom ze heeft besloten om helemaal solo te komen. Een extra compagnon zou het geheel waarschijnlijk een stuk boeiender maken. Desalniettemin zit de Bossa Nova op het einde van haar set ramvol, en stopt ze precies op haar hoogtepunt, na zo’n 40 minuten.

Door naar de Fuzzy Lop, waar om 16:30 Dave Okumu & The 7 Generations aftrapt. De producer van o.a Jessie Ware’s debuut ‘Devotion’ sleepte al meerdere prijzen binnen. Zijn nieuwste plaat maakte hij maar liefst met een gelegenheidscollectief bestaande uit o.a. Kwabs en Grace Jones. Naar DTRH neemt hij een vijfkoppige band mee. Hij verteld dat het hun eerste festival “ever” is, althans met deze bezetting. Waar de set langzaam begint met een gospel nummer, verschijnen er na een paar songs steeds meer elektronische invloeden. Een bijzondere mix van gospel, soul en ja, je zou het bijna trance kunnen noemen.

Het publiek lijkt er nog niet helemaal klaar voor te zijn om uit hun dak te gaan. Het tijdstip voor deze act is wellicht wat vroeg, of staat ongelukkig geprogrammeerd net na Froukje waardoor het dansende publiek nog niet de weg naar de Fuzzy Lop heeft gevonden.

Al met al heeft Dave Okumu een sterke podiumpresentatie en speelt een dynamisch juist uitgedachte set. Als festivalprimeur zeker benoemenswaardig.

Terwijl het zonnetje langzaam maar zeker af en toe achter de wolken verdwijnt, stroomt de Hottot vol voor Warhaus (17:30).

De Belgische Maarten Devoldere, ook wel bekend van Balthazar, bracht in 2022 zijn album ‘Ha Ha Heartbreak’ uit. Warhaus overtuigt live, met een mooie combinatie van de warme stem van Devoldere naast trombone, viool en een warme, diepe bassound. Het is fijn om op dit tijdstip van de dag je lekker te laten mee nemen in de wereld van geluid die de band produceert met slechts 5 man op het podium.

Hoewel de set wel wat traag op gang komt, het duurt zeker 45 minuten voor er écht een sneller nummer wordt gespeeld, is het misschien ook helemaal niet zo erg om een beetje gedwongen te blijven hangen in de middagzon.

Waar wél wat frustratie voelbaar is bij het publiek tijdens de set van Jacob Banks (19:30). De soulvolle zanger uit Birmingham opent met een moderne track vol synthesizers a la James Blake, wat daarna eigenlijk volledig buiten de rest van de met R&B en soul gevulde set lijkt te vallen. Zijn krachtige, volle stem met een rauw randje (wat hier en daar wel erg geforceerd voelt) vult de Hottot wel, maar de Hottot lijkt niet zoveel terug te geven. Het voelt alsof Banks hard moet werken om zijn publiek voor zich te winnen. Daar tegenover gesteld voelt het alsof het publiek klaar is voor meer; ze willen meer dansen, meer uptempo, meer energie. Jacob Banks verdient ook meer, maar dan het liefst in de vorm van een veld vol zonnende mensen rond een uur of 15:00 op zaterdagmiddag.

De grootste winnaar van de vrijdagavond voelt als The Whitest Boy Alive om 21:30. Waar het zelfs voor de presentator een verrassing was of ze daadwerkelijk zouden komen, aangezien de band zelfs nog op hun eigen website heeft staan dat ze sinds 2014 gestopt zijn, staan ze daar in volle glorie en denderen als een trein door hun dansbare funky repertoire heen. Erlend Øye, even droog als altijd, laat het publiek zingen, zwaaien, lachen, en dat allemaal op zijn eigen sukkelige manier. Je kan eigenlijk niet anders dan deze band in je hart sluiten als je ziet hoe ongelooflijk anti rock’n’roll deze mannen zijn. Hits als “Burning” en “1512” komen langs en worden keihard meegezongen, daarnaast wordt er zelfs een nieuw nummer gespeeld “C’est La Vie” wat nog niet helemaal uit de verf lijkt te komen. Maar ach, deze mannen vergeef je dat meteen.

De afsluiter van de avond bij de Hottot is de uit Engeland afkomstige producer Fred Again. Ongeloofelijk dat hij nu als headliner geprogrammeerd staat, aangezien hij pas tijdens de pandemie eigen muziek is gaan uitbrengen. Bekend om zijn zelfgemaakte video’s, veelal van zijn eigen leven en vrienden en familie, die hij op een eigen en ludieke manier verwerkt in muziek. Met samples van een videocall opent hij de show en het duurt even voor je echt voelt dat hij is begonnen. Vanaf de 3e track waarschuwt hij “we’re gonna build up real slow guys” en uit hij zich meerdere keren over hoe erg hij het kan waarderen om hier te staan.

De set bouwt inderdaad langzaam op. Hoewel er een tweede muzikant naast Fred op het podium staat lijkt het alsof bijna alles vooraf geprogrammeerd is. Het maakt het publiek niets uit, zij willen bewegen, loslaten, vasthouden, emotie. En dat krijgen ze - het is bijzonder om te merken hoe de sfeer in het veld zo saamhorig voelt, met zoveel vreemden naast elkaar. Bij de climax van de set wordt er vrij gedanst, gezoend en hier en daar zelfs een traantje gelaten.

Fred oogt oprecht bescheiden en dankbaar en juist dat maakt dat het publiek hem nog meer in hun armen willen sluiten.