RECENSIE: Buurman - Mount Everest

Buurman - Mount Everest
2011-05-11 De status van Nederlandstalige muziek heeft de afgelopen jaren een enorme groei doorgemaakt. Terwijl er voor de betere Nederpop voorheen gevist moest worden in een kleine vijver, lijkt er tegenwoordig een zee aan artiesten te zijn die voor hun muziek trots de moedertaal gebruiken. Met Nederlandstalige muziek komen de artiesten vaak dichterbij de luisteraar. Vaak blijkt het echter bijzonder moeilijk om niet met clichématig teksten te komen.

Op het debuutalbum Rocky(Komt Altijd Terug) liet de Vlaamse band Buurman horen dat de clichés over Nederlandstalige muziek niet op hen van toepassing zijn. Met zijn originele, verhalende teksten wist tekstschrijver en frontman Geert Verdickt mijlenver uit de buurt te blijven van rijmelarij en pseudo-poëzie. De mix van goede teksten, een filmische geluid en het veelzijdige instrumentarium, betekende voor Buurman meteen de doorbraak in België.

De bombastische klanken van `In Godsnaam` geven al bij de opening van het tweede album Mount Everest aan dat Buurman bijzondere liedjes maakt. Noem maar eens een paar artiesten die een robuust, bombastisch geluid kunnen combineren met een goede Nederlandse tekst; dat is niet echt een gemakkelijke opgave. Het arrangement van `In Godsnaam` is door het orkestrale geluid groots en meeslepend, terwijl de teksten ingetogen en uiterst beheerst aan je voorbij kruipen. Hoewel `Mount Everest` een frissere (pop)klank heeft dan de opening, valt op dat het karakter van het album wat donkerder lijkt dan op de voorganger het geval was. Een ander bijzonder geslaagd lied is `London Stansted`. Het ietwat Keltisch klinkende nummer verhaalt van twee geliefden die op weg zijn naar een gedwongen afscheid. Een tekst als “Kijk er zijn geen sterren, de lucht verbleekt en langzaam komt de zon op, op de ring rond Brussel” zorgt er voor dat je de beelden moeiteloos voor je ziet.

Na het weemoedige `Zweef `(ode aan een overleden artiest), volgt het meest duistere nummer van het album, `Omarm Mij`. Een song waarin alle aspecten van dit album samen komen. Heimwee, weemoed en melancholie, ze zitten er allemaal in. Het pakkende `Casablanca` klinkt zonniger dan de rest van het album. Er klinkt hoop en geloof. Dat zonnige karakter zet nog even door op het sfeervolle `Seks En Slechte Whisky`, maar het maakt daarna weer plaats voor de melancholie van `Rockster`. Ook hier is de tekst zo sterk dat het lijkt alsof het verhaal zich voor je neus afspeelt. Dat de tekst niet alleen beeldend hoeft te werken blijkt wel uit de gevatte teksten van het geestige `Sommige Mensen`: “Botoxbuik en botoxbil, laxeer je slank met een afslankpil”.

Met Mount Everest weet Buurman te voldoen aan de torenhoge verwachtingen, die zijn ontstaan na het goed ontvangen debuutalbum. Buurman levert niet alleen een goede plaat af, maar weet ook de Nederlandstalige popmuziek te verrijken met een geluid dat binnen het genre zelden tot nooit te horen was.
Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Buurman Label:Universal
Bob Fosko & Het Kollectief Roest & Wrakhout

Bob Fosko - Klassiek Raggen Bob Fosko is de zanger (of schreeuwer) van reeds overleden band De Raggende...

Elysian Fields – Last Night On Earth

Elysian Fields - Last Night on Earth Het is lastig om een exacte beschrijving van Elysian Fields te geven....

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT