.jpg)
Oude tijden herleven met het dertiende album van de metalheads uit Yorkshire. De band gaat gewoon verder waar het in 1995 was gebleven en smijt ons een plaat in het gezicht die niet onderdoet voor de klassiekers Icon en Draconian Times. Blijkbaar is de heruitgave van laatstgenoemde plaat het startschot voor dit goddelijke werkstuk gebleken en heeft het de band heel veel inspiratie gegeven.
Alle ingrediënten die Paradise lost zo onweerstaanbaar maken zijn op deze plaat alom aanwezig: het jankende en droefgeestige gitaargeluid van Gregor Mackintosh en de bij tijd en wijle vanuit zijn tenen brullende Nick Holmes die soms dicht tegen een grunt aanzit. Maar ook de solide basis van Steve Edmondson en Adrian Erlandsson, gecomplementeerd met het retestrakke riffwerk van Aaron Aedy zijn van wereldklasse.
De tien doordachte songs doen in alles herinneren aan de oude tijden en liggen stuk voor stuk prima in het gehoor. Traag slepend in ‘Solitary One’, wat vlotter in het zware ‘crucify’ en intens droevig in ‘Fear Of Impending Hell’ waarin Holmes tot beestachtig goede zangprestaties komt. Het zijn de drie eerste nummers van een plaat die in alles perfect is, want wat daarna volgt is ook lang niet misselijk. Het ongelooflijk zware ‘Theories From Another World’ geeft je kippenvel over je hele lichaam; het roffelende drumgeluid en de waanzinnige gitaarlicks die je gelijk duikvluchten om de oren vliegen maken dit nummer tot het absolute hoogtepunt. Daarbij brult Holmes zich de longen uit het lijf, iets wat hij ook doet in het eveneens loodzware maar iets toegankelijker ‘In This We Dwell’. In vergelijking met de rest van het materiaal is het titelnummer redelijk lichtvoetig, maar de droeve zang van Holmes maakt dat het nooit vrolijk wordt. Het album wordt afgesloten met het onbarmhartige ‘The Glorious End’ dat doet denken aan ‘jaded’ de afsluiter van: juist, Draconian Times.
Paradise lost schrijft Metal weer met een hoofdletter, en hoe! Deze plaat laat horen dat de vijf heren nog steeds één van de beste metalbands op deze aardkloot vormen. Het ultrazware en droevige geluid komt als een mokerslag binnen en laat je sterretjes zien. Het enige beletsel om deze plaat niet met vijf sterren te belonen is omdat de genoemde klassiekers net iets beter zijn. Maar als je als band na bijna vijfentwintig jaar dit nog op kunt brengen kun je niet anders dan je petje afnemen voor de heren.
-1.jpg)
Paceshifters - HomeVergeet de Randstad. Voor het hardere gitaarwerk moeten we in Nederland de...
.jpg)
High On Fire - De Vermis Mysteriis De kudde buffels is weer gearriveerd. Na het iets minder ontvangen Snakes...