VERSLAG: Rock Werchter 2005

Rock Werchter 2005 - deel 1

Rock Werchter is altijd al een festival van superlatieven geweest. Bijna elk jaar dik uitverkocht, al jaren grote namen en al jaren een festival waar ik met veel plezier heenga. Vorig jaar leek Rock Werchter haar plafond bereikt te hebben. Sanitaire voorzieningen waren er te weinig en het mindere weer zorgde voor een ietwat grimmige sfeer. Dit jaar werd de capaciteit van het festival weer verhoogd. Met een line-up als die van Werchter 2005 was dit natuurlijk een begrijpelijke zet. Gelukkig had de festivalorganisatie dit jaar beter gelet op de behoeften van zo veel mensen. Er waren meer Dixies en deze werden vaker verschoond. Verder was het culinaire assortiment van het festival flink uitgebreid. Rock Werchter 2005 was daarom zeker een succes te noemen, ondanks de vele regen.

De jonge honden van the Bravery hebben met hun goede debuutalbum een plaatsje verdiend op het hoofdpodium van Rock Werchter. Het optreden dat de band geeft is een beetje rommelig, onwennig misschien. Gelukkig reageert het Werchter publiek, zoals altijd, enthousiast. Zeker op hun beste nummer (en single) "An Honest Mistake" gaat iedereen al lekker los. Dat is best een prestatie voor een festival-opener!

De sound van The Bravery kan gezien worden als de muzikale erfenis van oudgedienden New Order. Het is daarom wel grappig dat deze band de volgende act op het hoofdpodium is. Muzikaal hoeft New Order niks meer te bewijzen. Met droge humor en nippend aan een glaasje rosé (hoezo geen festivaldrankje?) wordt bijna nonchalant een best of New Order (en een beetje Joy Division) show weggegeven. Hoewel de podiumperformance niet echt inspirerend is en de nummers wel eens beter ten gehore zijn gebracht, blijft er nog meer dan genoeg over om tevreden over te zijn.

Roisin Murphy komt, net zoals ze vaak bij Moloko deed, op met een bos bloemen die tijdens het eerste nummer vol passie en met gevoel voor dramatiek aan stukken wordt gescheurd. Mensen die voor het eerst kennis maken met het fenomeen Murphy hebben moeite hun reeds opengevallen mond weer op een beschaafde manier dicht te krijgen. De nummers die Roisin ten gehore brengt zijn iets minder catchy dan die van Moloko. De kwaliteit blijft door goede band en beatprofessor Matthew Herbert natuurlijk wel gewaarborgd. Maar de vrouw steelt de show!

Dan Kraftwerk. De vier Duitsers van middelbare leeftijd, godfathers van de moderne dance en elektro, komen nog een keer laten zien hoe het moet. Goede nummers: the Man-Machine, Autobahn, the Model en Tour de France versterkt met zomogelijk nog betere visuals. Dat die visuals ook echt iets toevoegen bewijst het gejuich uit het publiek bij het langskomen van Eddie Merckx in het nummer Tour de France (dat is pas spelen met de sentimenten van de Belgen). Natuurlijk geniet ik, als voormalig kunstmatige intelligentie student, ook erg van de robots die de heren van Kraftwerk een nummer komen vervangen.

Bijna tegelijkertijd met Krafwerk staat Snoop Dogg zijn ding te doen op het hoofdpodium. Meneer geeft echt een vette hiphop show weg. Snoop Dogg heeft daarvoor een erg sterke live-band meegenomen. Dat, gecombineerd met veel vrouwelijk schoon, een flinke dosis wiet en een hele dikke beat en je krijgt de mensen wel aan het dansen.

De Chemical Brothers zijn ook al heel wat jaartjes bezig. De band laat zich dan ook niet uit het veld slaan als plotseling de helft van het publiek wegrent voor een enorme hoosbui. De mensen die blijven staan zijn de echte bikkels en daarvoor worden de beste Chemical Big Beats uit de kast getrokken. Prima optreden, waarbij bij het jonge publiek weer heel wat zieltjes gewonnen zijn.