Na een eerste beluistering valt vooral op dat de melancholische en soms dromerige indiepop met een grote zelfverzekerdheid en overtuiging wordt uitgevoerd. De veel gemaakte vergelijkingen met The Cure liggen weliswaar nog steeds voor de hand, de track ‘Loveless Girl’ is daar het grote bewijs van en wat te denken van het pakkende gitaarloopje in ‘There’s A Honey’, maar deze jonge gasten beschikken wel degelijk ook over een eigen, moderner geluid. Dat laatste is grotendeels te verklaren gezien het feit dat frontvrouw Heather Baron-Gracie een dikke stempel heeft gedrukt op de overwegend gelaagde sound zoals we die herkennen uit de eindjaren tachtig en beginjaren negentig. De zangeres lijkt goed geluisterd te hebben naar de vocale verrichtingen van de vorig jaar overleden Dolores O’Riordan die wereldwijd bekend verwierf als zangeres van The Cranberries. De krachtige, doorgaans scherpe uithalen in zowel de hoge als in de lagere regionen, passen prachtig op de fundering van het door synths en gitaren gedragen geluid. Uiteraard vormen de dikwijls nare gevolgen die de liefde in het leven met zich meebrengt, een belangrijke bron van inspiratie, men sprak al eerder over de term Heartbreak Pop, maar indruk maakt Baron-Gracie vooral wanneer zij zingt over het verlies van dierbaren zoals in de akoestische afsluiter ‘Karl (I Wonder What It’s Like To Die)’. Het is een prachtig einde van een album waarin helaas iets te weinig variatie wordt geboden maar waarin de band aantoont over genoeg muzikale potentie te beschikken om vanuit het cult-circuit door te stoten naar het grote publiek.
Fode Haltli - Avant Folk Frode Haltli is een accordeonist uit Noorwegen, het land waar dit...
Slothrust - The Pact Slothrust is terug met hun vierde langspeler in zeven jaar tijd. Een zeer...