Dat vroeg de band zich ook af en na vijf albums tussen 2007 en 2014 zagen ze het zelfs niet meer zitten. Het succes bleef uit en de laatste tour uit 2014 liet hen oververmoeid achter. Het was uiteindelijk überfan Robert Smith van The Cure die hen op sleeptouw nam. De band ging mee op hun wereldtournee en vijzelde daardoor het zelfvertrouwen op.
Na een pauze van vijf jaar brengen ze It Won/T Be Like This All The Time uit en het lijkt alsof er een juk van hun schouders is afgevallen. Dat is opmerkelijk, aangezien zij vorig jaar de originele drummer hebben zien weggaan, iemand met wie ze hun lief en leed jarenlang hebben gedeeld. Daarnaast verloor de band een dierbare vriend in Scott Hutchison, de zanger van Frightened Rabbit, die zichzelf vorig jaar van het leven beroofde. “There’s no love too small” , zingt frontman James Graham daarover op het poppy klinkende ‘VTr’, om daarna te vervolgen met “running away doesn’t feel so bad” .
Ondanks beide verliezen klinkt de band verfrist: de zang heeft nog niet eerder zo overtuigend geklonken en Andy MacFarlane weet de gitaren keer op keer goed te combineren met keyboards en elektronica. Uiteraard klinken op een aantal tracks enige invloeden van The Cure door (‘The Arbor’, en afsluiter ‘Videograms’ bijvoorbeeld), maar de band klinkt overwegend origineel, zonder hun afkomst te verloochenen.
Al bij het intro ‘[10 Good Reasons For Modern Drugs]’, waar monotone elektronica je direct de wereld van The Twilight Sad inzuigt, realiseer je je dat je hier te maken hebt met het beste werk van de band tot nu toe. Tekstueel gezien is de band nog steeds wel somber, met terugkerende thema’s rondom eenzaamheid, gebrek aan eigenwaarde en verlatingsangst.
Het eerder als single uitgebrachte nummer ‘I/m Not Here [Missing Face]’ is hier een uitstekend voorbeeld van, “I don't wanna be around you anymore/You don't wanna be around me anymore/I don’t want to be around me anymore” . Het blijvende samenspel van piano, zang en gitaar met de zang van Graham zorgen ervoor dat dit nummer zowel het middelpunt als hoogtepunt van het album is.
Het nummer wordt gevolgd door het al even sterke ‘Auge/Maschine’. De dringende basgitaar doet niet alleen angstaanjagend aan, het gaat ook over paranoia! “You think that we are scared, and they won’t come for you, well they’ve come for you, we come for you.”
Herinneringen aan de oude sound zijn er zeker (“Girl Chewing Gum”), maar je hoort dat de band een nieuwe richting is ingeslagen. De overstap naar platenlabel Rock Action, waar ook Schotse collega’s van Mogwai zitten, zal hierbij geholpen hebben. Feit blijft dat The Twilight Sad een uitstekende plaat gemaakt heeft, waarmee zij zichzelf weer op de kaart hebben gezet.
PEER - Laughing About It Is Far More ExcitingEnergieke indierock met een vleugje britpop, gewoon uit Middelburg. Het...
Batmobile - Bail Was Set At $6,000,000 Nog maar enkele jaren te gaan en het is veertig jaar geleden dat Nederland...