Hierop horen we weer hun typerende geluid, poppy punkliedjes met de kenmerkende stem van Kate Alice Greer. Priests is nu eenmaal niet een doorsnee post-punkband, maar weet met dat poppy geluid zich te onderscheiden. Ook dit keer klinken de liedjes weer fris en scherp, een combinatie die erg doeltreffend werkt. De pompende bas is prominent aanwezig in dat lekkere tachtiger jaren geluid, met scherpe gitaaruithalen. De band verstaat het om hun liedjes venijnig te laten klinken, zodat het nooit flauw of gezapig wordt. Het lukt ze om intelligente nummers te schrijven als ‘Good Time Charlie’ en ‘Control Freak’, die toch donker en grimmig klinken, ondanks de lichtere tred.
De band heeft ook nog eens een hoop te vertellen en probeert de Amerikaanse samenleving anno nu zorgvuldig te fileren. De albumtitel verwijst naar de staat Kansas die als een soort kanarie in een kolenmijn fungeert binnen de VS, volgens de sociologische studie What’s the Matter With Kansas? uit 2004. Waar op het debuut nog flink scherpe kritiek geuit werd op hun thuisland, hebben ze ditmaal een meer beschouwende houding. Het neemt niet weg dat achter catchy dansbare liedjes als ‘I’m Clean’ en het titelnummer een hoop meer schuil gaat dan je eerste instantie zou denken, al kunnen de teksten soms wat cryptisch zijn.
Priests hebben een mooie formule gevonden waarin ze punk dansbaar en licht verteerbaar weten te verpakken, zonder aan venijn en impact in te moeten boeten. Het typische post-punkgeluid hebben ze effectief aangevuld met een lichtvoetig en pakkende kant. Dat is bewonderenswaardig en een formule waar ze zuinig op moeten zijn. De eigenzinnige groep weet zich daarmee vakkundig en succesvol te onderscheiden van de rest.
Louise Lemón - A Broken Heart Is An Open HeartIJskoninginnen worden ze genoemd, de Agnes Obels en Aurora’s van deze wereld....
Peter Doherty & The Puta Madres - Peter Doherty & The Puta Madres Pete Doherty is natuurlijk vooral bekend als frontman van de tamelijk...