Maar Alfons zou Alfons niet zijn als er geen onheilspellend laagje in zijn muziek zit, want hoewel hij een duistere periode wilde afsluiten, klinkt de nasleep hiervan nog door in zijn muziek. Met zwaar dreunende synths trapt hij het album af met ‘Colossal’, een nummer dat gaandeweg lichtere geluiden meekrijgt. Langzaam maar zeker grijpen het donkere randje van zijn muziek en de hoopvolle ondertoon in elkaar. “It’s gone, it’s gone”, zingt Alfons met zijn typische nasale stem op ‘Gone’. Heeft hij het over zijn depressieve periode die hij hier vaarwel zegt? Naast een vleugje mysterie is er ook ruimte om te dansen, met het uptempo ‘Unbleached’ bijvoorbeeld. Met zijn korte speelduur schiet dit eerste deel van The Destroyer net iets te veel kanten op. Zo is ‘Poorly Coward’ een industrial klinkende geluidscollage waarbij Alfons helemaal los gaat, om vervolgens volledig gas terug te nemen op ‘Control Me’. Dit levert een zowel intrigerende als wat onevenwichtige luisterervaring op.
Later in 2019 zal het tweede deel van The Destroyer uitkomen. TR/ST heeft aangegeven dat die een stuk donkerder zal klinken dat dit eerste deel. Met een compactere aanpak zou dat mogelijk een nog meer beklijvend album kunnen worden.
John Paul White - The Hurting KindVijf jaar geleden kwam er een einde aan The Civil Wars, het prachtige...
Inna De Yard - Inna De Yard - The Soundtrack Met Inna De Yard slaan verschillende generaties Jamaicaanse artiesten de...