Overigens is het slot van het album misschien nog wel sterker. Door een orgel krijgt ‘Vat’ een een vleugje Pink Floyd, maar naarmate het nummer vordert lijken de bombast en opbouw veel meer op het briljante ‘Radiation’ van I Am Kloot. Hier komt de muzikale avonturier in Steve Marino dan ook echt naar boven. Het zijn echter de nummers tussen deze twee hoogtepunten in die moeite hebben om de aandacht vast te houden. Het gros van de nummers van Steve Marino heeft namelijk niet veel om het lijf en lijkt daardoor erg veel op andere akoestische folkzangers. Her en der worden nog wel instrumenten ingezet om het geheel wat op te fleuren en (in goede zin) poppier te maken, maar het is onvoldoende om van Fluff een echte uitblinker te maken.
En zo is het debuut van Steve Marino een album met twee gezichten. Aan de ene kant staan er absoluut hele sterke nummers op die laten zien dat de muzikant goede nummers kan schrijven en niet bang is van avontuurlijke uitspatting. Het gros van de nummers is echter vrij standaard folk, die hoogstens iets toegankelijker is dan de muziek van gelijkwaardige muzikanten. Mocht Marino ooit een single uitgeven van ‘Vat’, dan kan ik deze iedereen aanraden. Het album Fluff is er echter vooral een voor de liefhebber van het genre.
Calexico/Iron & Wine - Years To BurnEen samenwerking tussen bands is meestal eenmalig, maar met een aanzienlijke...
Cold Showers - Motionless Op het derde album van Cold Showers kun je horen dat zij zich lekker hebben...