Die reactie past overigens erg goed bij de sfeer die het album uitstraalt. Op het eerste gehoor klinken alle nummers hetzelfde: een mix van psychedelische shoegaze met elektronica en popelementen. Deze doen af en toe denken aan Portishead. Zangeres Lila Ramani zingt zo verleidelijk mogelijk haar zelfgeschreven teksten over de strak gespeelde muziek heen. Dat Bri Aronow (Keyboards) , Jesse Brotter (basgitaar) en Jonathan Gilad (drums) elkaar in de studio goed weten te vinden is nog tot daar aan toe. Het probleem is dat producer Jonathan Rado zijn hang naar perfectie, die hij bij zijn band Foxygen ook al tentoonspreidde, te veel oplegt. Hierdoor komt het eindproduct saai en braaf over, en het duurt vele luisterbeurten voordat je je kunt warmen aan hun ‘sound’.
Wanneer je deze hobbel genomen hebt, hoor je de subtiele elementen van nummers als ‘Gone’. Door het inbrengen van violiste Maeve Feinberg krijgt die een extra dimensie. Helaas zijn het de teksten die veel goed klinkende nummers teniet doen. “Take your time 'cause it's all over/You're a deadbeat doll loner/House, car, bed, trophy/Someone there to hold, if only” geeft het aanstekelijke ritme van ‘Trophy’ toch iets minder glans. Als je je niet stoort aan een soortgelijke woordenbrij, dan is het prima ‘chillen’ op nummers als ‘Up & Down’; ‘BNR’ en ‘Balloon’.
Ice Melt , het tweede studioalbum van Crumb brengt veel van hetzelfde. Alleen ‘Tunnel (All That You Had)’ met enige gecoördineerde chaos en ‘L.A.’ met de onnodig lange stille intro vallen op. Het is een ideaal album om bij in slaap te vallen na een wild feestje en om er daarna weer mee op te staan. Ook daar is een publiek voor.
Joseph Shabason - The FellowshipHoe vertaal je nu zo goed mogelijk een gevoel aan de hand van enkel muziek?...
Masayoshi Fujita - Bird Ambience Masayoshi Fujita is een Japanse vibrafonist, percussionist en componist die...