Het verhaal van The Fellowship in het kort: de ouders van Shabason besloten zich nog voor zijn geboorte bij een commune, geleid door de Islamitische sjeik (Soefi) Bawa Muhaiyaddeen, te voegen. Beiden waren op zoek naar spiritualiteit en liefde, iets wat ze thuis niet vonden. Zowel die kilheid als de onbevangenheid van een jong, brabbelend kind wordt duidelijk gemaakt door minimalistische klanken in ‘Life With My Grandparents’. Het vertrek van zijn ouders, met daarbij het afstand nemen van hun Joodse bestaan, wordt door een percussie gedreven ‘Escape From North York‘ vertolkt. Hierbij gaan de gevoelens van gemis, onzekerheid en paniek door merg en been. Het innemende geluid van zowel een dwarsfluit als vogels in het vredige ‘The Fellowship’ (de naam van de commune), doen ons geloven dat zij hier allen gelukkig zijn.
Shabason beschrijft zijn jeugd in drie fasen. ‘0-13’ klinkt vrolijk door de kinderlijk eenvoudige melodie, terwijl naar het einde toe er wat rimpelingen zijn waar te nemen. De ooit zo innemende dwarsfluit klinkt op ‘13-15’ onheilspellend: de combinatie van zowel de marimba als de improviserende elektrische gitaar zorgen voor een puberale onrust. Hoe anders is het op ‘15-19’ als Shabason lijkt te berusten in zijn religieuze opvoeding, ook al is deze in conflict met de leefwijze van veel van zijn leeftijdsgenoten. Vergeet niet dat hem nooit iets anders is geleerd; hij dacht dat hij voor elk biertje, jointje en vrijpartij naar de hel zou worden gestuurd!
Naast een muzikale opleiding heeft hij nog een andere studie gevolgd die letterlijk op ‘Comparative World Religions’ muzikaal wordt verwoord. Verschillende Oosterse en Westerse werelden komen hier samen, waardoor er voor Shabason een aantal puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Hoe weten we nu zeker dat ons geloof het juiste is, met al die verschillende godsdiensten en aanverwante stromingen? Op ‘So Long’ lijkt hij tevreden met zijn genomen besluit; nu is de tijd aangebroken om zijn eigen levenspad uit te stippelen.
Op The Fellowship deelt Shabason met ons de verschillende levensfasen die bepalend zijn geweest om het geloof (zijn steun en toeverlaat) te verlaten. Hij schuwt daarbij niet om ons de mentale desoriëntatie, die daarmee gepaard gaat, te ervaren. Deze bassist uit Toronto wist ons al eens eerder te verrassen met een prachtig instrumentaal album over (en met) zijn dementerende moeder. Hier gaat hij emotioneel nog een stap verder en weet hij wederom een snaar te raken.
Ya Tseen - Indian YardNicholas Galanin is een kunstenaar pur sang. Hij staat bekend om zijn...
Crumb - Ice Melt Er zijn maar weinig bands die zich zelf zo goed kunnen verkopen als het...