Grootste kracht van de band is frontvrouw Jamie Jochems. Ze tovert niet alleen melodieuze zanglijnen uit haar keel, maar wisselt dit af met raps of screams. Op ‘For What It’s Worth’ laat ze haar inner-Zack De La Rocha gelden en rapt zich een weg over de stuiterende muziek. Die overigens dan weer niet zoveel weg heeft van Rage Against The Machine, maar meer het in straatje van Five Finger Death Punch ligt.
Ze is weliswaar prominent aanwezig in de mix, maar ze heeft ook een krachtige strot met een groot bereik. Op ‘More’ trakteert ze de luisteraar op stevige screams en sterke uithalen. Jochems is een powervrouw die haar spreekwoordelijke mannetje staat. Gelukkig doet de muziek daar niet voor onder. In tegendeel, ze wordt ondersteund door een uiterst muzikale band die duidelijk thuis is in meerdere genres en geen moeite heeft om hier tussen te schakelen.
Goed voorbeeld is ‘Infinity’. Het begint heel spacey, maar schakelt snel over naar een The Dillinger Escape Plan-esque sound met dito gitaarschreeuw. Om vervolgens juist weer over te schakelen naar een Faith No More-vibe. Hiermee demonstreren ze die progressievere aanpak met tevens meer elektronische elementen of stevigere riffs, zoals ook te horen op ‘Samsara’. ‘Sky’ is een elektronisch bruggetje dat de luisteraar alvast warmdraait voor de kalmere, maar emotionelere ambiance van ‘Wanderlust’. En toch weten ze hier weer een verrassend metalcore-achtig einde aan te knopen.
Meer recht-door-zee is ‘We The Future’ met zijn punky hardcore-vibe waarbij de gangvocals veelvuldig met het woord ”Fuck!” smijten. Enfin, als je net denkt te weten hoe het verder gaat, slaan ze toch weer een ander pad in. Dat is wat de band zo sterk maakt. Met de afsluitende track ‘Change’ komt het absolute hoogtepunt om de hoek. Een epische track van ruim elf minuten waarbij ze alle registers opentrekken en volledige showcase At First geven. Ze geven er voldoende twists en draaien aan (elektronische beats en grote gitaarsolo included!) om het boeiend te houden. En dat is ook de kracht van At First: ze spelen niet zo maar metal of hardrock, ze laten genregrenzen vervagen en creëren zo iets geheel eigens met Deadline. De band is ambitieus en als we deze plaat mogen geloven, hebben ze grote plannen.
Chasing Embers - Beckoning CallDrummer Vladyslav Pospolitak houdt ervan om met meerdere muziekprojecten...
Nephylim - Severance Of Serenity Melodieuze deathmetal lijkt al sinds jaar en dag het domein van Zweedse en...