De hese stem van Rosa doet denken aan die van Rhye en weet een hoop zwoelheid in de muziek te leggen. De productie is strak en aan de kille kant, vooral in de nummers die sterk op r&b leunen. Het past goed bij het concept over liefdesverdriet, maar wekt ook een vorm van afstandelijkheid op. Juist in de meer dansbare nummers wordt die weemoedigheid op fijne wijze wat teruggedrongen. Het album start op deze tamme en onderkoelde wijze. Na twee nummers met een sierlijke productie vloeit over in een meer met house geïnjecteerd geluid in ‘Forever And A Day’ en ‘Hold On’. Er mag er dan toch eindelijk gedanst worden. Die invloeden uit house waren ook veelvuldig te horen op hun eerste drie in eigen beheer uitgebrachte EP’s. De vurigheid die daarop te horen was, blijft op dit debuutalbum veelal achterwege.
Het duo schuift met hun liedjes steeds tussen een jaren ‘80 en ‘90 geluid. Het contrast in tempo is op sommige momenten groot en hoewel niet ontkent kan worden dat de productie over de gehele lijn erg smaakvol is, beklijven de langzamere nummers minder dan de dansbare nummers. Vooral de tweede helft van het album had gebaat bij meer diversiteit in tempo. Nummers als ‘Days & Days’ en ‘Lifetime’ die gaan over het verstrijken van de tijd - een lange tijd welteverstaan - worden werkelijkheid. De rek wordt hier te veel uit de muziek gehaald, Mooie details, zoals de dramatische strijkers op de achtergrond in ‘Nine One One’ ten spijt.
Het laatste nummer, dat tevens het titelnummer is, wordt werkelijkheid. De opgewekte beat in ‘Dance Without Me’ is een welkome verrassing aan het einde van de plaat, maar het is dan eigenlijk al te laat. Naarmate het album zich enigszins onopvallend naar het einde toe beweegt, ben je als luisteraar misschien geneigd om deze dans van DRAMA af te slaan.
Driftwood - Only Fighters Left BehindHet is niet gek als je bij de eerste tonen van Only Fighters Left Behind...
FACS - Void Moments De term postpunk wordt tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt om nieuwe...