Als je zo’n zware periode te boven komt, is catharsis vaak een feit. Uit zijn teksten klinkt in ieder geval strijdbaarheid en optimisme voor de toekomst. ”It's time to break free, From this plaster cast, And leave your past behind”. Natuurlijk is er ook melancholie, maar dat past bij een vijftiger. Damon Gough accepteert zijn verleden en focust op de tijd die nog rest. De onzekerheid van de toekomst brengt immers ook mogelijkheden. ”The best part is that the future’s unknown, And the next part of our story’s untold”. Met ‘Tony Wilson Said’ brengt hij een eerbetoon aan de excentrieke oprichter van het Factory Records label en diens bijdragen aan de popmuziek. Het lijkt wel of hij daarmee wil zeggen dat je je dromen moet durven najagen. Het lied is tevens een ode aan zijn geliefde Manchester. Naast de teksten heeft zelfs de muziek een iets lichtere toon dan dat we van hem gewend zijn. De akoestische gitaar, die de sound van zijn vorige albums grotendeels bepaalde, is ingewisseld voor een bonte mix instrumenten, inclusief wat elektronica. En toch is het heel herkenbaar BDB. Dat komt bovenal door zijn karakteristieke Manchester accent. En door zijn gevoel voor een lekkere melodie. Zonder meteen middle-of-the-road te worden, is het een lekker toegankelijk album.
Damon heeft voor zijn gevoel zijn Banana Skin Shoes, die symbolisch de hoes sieren, uit getrokken. Hij zal dus niet meer zo snel onderuitglijden. Door de strijd met zijn demonen is hij sterker geworden. Het gevoel van een beetje ouder en vooral wijzer, weet hij op een prachtige manier in muziek om te zetten. Het is een troostvol album dat een sprankje verlichting kan geven aan andere tobbende vijftigers. Ondanks de kwaliteit blijft het de vraag of dit een muzikale herstart wordt of een laatste stuiptrekking van zijn carrière is.
Aunty Social - The Day My Brain BrokeDe EP The Day My Brain Broke van Aunty Social betitelen als bedroom pop...
Rrrags - High Protein Het Nederlands-Belgische rocktrio Rrrags debuteerde in 2018 al meer dan...