Het album opent sterk met het spannende Zuid-Amerikaans getinte ‘True Nature’, waar halverwege - net voor de versnelling - nog een stukje spaghetti western aan toegevoegd is. Dat is vrij apart, maar niet losstaand: de invloed van Ennio Morricone komt in iets lichtere mate terug op ‘Egoland’. Hierbij is het de achtergrondzang die het filmische gevoel versterkt. Datzelfde geldt voor ‘The Ride Of Mind ‘dat niet alleen vooraf gegaan wordt door een sneltrein , maar ook over je heen dendert als een action movie soundtrack.
Het duo weet zich goed te positioneren tussen het orkest. Met name op ‘The Eye That Catches The Dream’ dat in eerste instantie klinkt als een romantisch nummer voor Spaanse gitaar. Al snel weet een typische Nile Rodgers riff zijn entree te doen, waarna het orkest volledig tot zijn recht komt. De strijkers zorgen voor een opzwepend geheel terwijl luchtbelletjes je oren omsluiten. Het is de klassieke gitaar die er een einde aan maakt. Op afsluiter en titelstuk ‘In Between Thoughts, A New World ‘ zijn de rollen omgedraaid. Nu is het aan Rodrigo Y Gabriela om het ingezette ritme van het orkest te volgen. Het lukt hen zonder veel moeite; zij weten er onderwijl nog een prachtig (vervormde) gitaarsolo uit te slepen.
Hierdoor lijkt ‘Seeking Unreality’ een eenvoudige oefening en ‘Broken Rage’ een terugblik naar hun metal roots. In beide nummers wordt Rodrigo’s getokkel op elektrische gitaar ondersteund door Gabriela’s akoestische slaggitaar. Dit recept zijn we inmiddels wel van hen gewend. ‘Finding Myself’ is van een ander niveau. De gelaagde gitaren komen hier haarscherp naar elkaar toe en op elk moment kan je iets speciaals verwachten. Het wordt uiteindelijk halverwege een implosie: een robotstem die door een vervormde gitaar wordt weggestuurd. Je hoort jezelf : ”Finding Myself , Finding Myself” meezingen op het ritme van de gitaren, totdat diezelfde robot het van je overneemt. Ook ‘Descending To Nowhere’, geïnspireerd door de surrealistische film La Montaña Sagrada van Alejandro Jodorowsky is prachtig. Het eindstuk kent een vaart die niet meer in te halen is.
Al eerder wist het tweetal een orkest in te schakelen (Area 52 [2012]), maar op dit album lijkt hun honger naar vernieuwing beter uit te komen. Het is hierdoor dat het Rodrigo Y Gabriela wederom lukt om menig muziekliefhebber te vermaken.
Sem Jansen - Uncle SemAls je voor het eerst deze plaat beluistert, dan lijkt het alsof hij gemaakt...
Red Beans & Pepper Sauce - '7' Frankrijk staat nu niet bepaald bekend als producent van rock. Daar gaat Red...