Opener ‘Haffmilch Holiday’ gebruikt stemeffecten die ook te horen zijn op Hounds Of Love van Kate Bush. Dan weet je als luisteraar dat het qua inspiratie wel goed zit en het belooft veel voor het vervolg. Het nummer ‘Ode To Boy’ is een mooie knipoog naar de negende symfonie van Beethoven en een mooie stijlbreuk is te horen op het nummer ‘Interludé’ waar een onvervalste jaren '70 dwarsfluit te horen is, waar Focus en Jethro Tull trots op zouden zijn. Voor de liefhebbers van teksten is er niet per se veel diepgang te vinden, maar er zitten zeer zeker originele vondsten in, die goed passen bij het eigenzinnige geluid van de band. Verder is er een duidelijke inspiratie van de Tom Tom Club, onder andere te horen op ‘Dopamine’, waarin een gesprek te horen is met een automatisch gegenereerde telefonische helpdesk.
Het album begint als een retro synth-waveplaat, geheel in lijn met de trend van de laatste tijd. Daarna wordt er hier en daar een afslag genomen naar instrumentale tracks met een paar losse stemmen die - zo lijkt het in ieder geval - willekeurige teksten roepen zoals “potato, tomato”. Voor de originaliteit werkt het wel, maar hier en daar voelt het een beetje als een gimmick. De plaat is goed geproduceerd en zit qua instrumentatie degelijk in elkaar. Als luisteraar hoor je steeds weer nieuwe dingen, waardoor het geheel wel blijft boeien. Het is echter niet weggelegd voor mensen die op zoek zijn naar een coherent album met makkelijke en duidelijke muziek.
Penguin Café - Rain Before Seven...Wanneer je het laatste album van Penguin Café beluisterd, realiseer je je...
Brigid Mae Power - Dream From The Deep Well Dream From The Deep Well is Brigid Mae Power haar vierde plaat. De...