Met hun zesde studioalbum Cry Alone doet Dawn Brothers waar het goed in is, met net weer wat nuanceverschillen. Cry Alone klinkt duidelijk wat meer jazzy dan de voorgangers. Met 'Do Me Wrong' opent het album met een nummer waarbij het publiek zeker zal meezingen tijdens live shows. Met songs als 'Can’t Let You In, Can’t Let You Out' of 'I Will Never Hold Your Heart Again' waan je je ergens in de bloedhete Nevada woestijn, terwijl je met auto over de verlate snelweg rijdt.
Dawn Brothers is meester in het neerzetten van sfeer en tijdsgeest; de vergeelde plaatjes van mannen met lange bakkebaarden uit de jaren ’70 ontstaan vanzelf op je netvlies. Dat de heren van Dawn Brothers hele goede liedjes kunnen schrijven behoeft geen nadere uitleg. De dynamiek in 'Don’t You Weep' is geweldig en het gitaarwerk op 'Let It Bleed' is van een eenzaam hoog niveau. 'Humble Call' is een persoonlijke favoriet. In veel liedjes hoor je soms een beetje Crosby, Stills and Nash.
Eigenlijk is er niets op dit album aan te merken, behalve een -geheel persoonlijk- puntje van kritiek dat het hier een daar wat meer mag scheuren. Om in de termen van Crosby, Stills and Nash te blijven, ontbreekt soms het venijn van een (Neil) Young. Overigens wel iets wat Dawn Brothers live absoluut laat zien. Conclusie over het geheel is toch wel dat Cry Alone een heel sterk album is dat Dawn Brothers nog steviger op de internationale kaart zal zetten.
Don Airey - Pushed To The EdgeBinnenkort mag hij 77 kaarsjes uitblazen, maar uit niets valt op te maken dat...
Miss Velvet - Triptych Miss Velvet noemt zichzelf een performer die avant-garde esthetiek in haar...