Het ratjetoe aan stijlen komt dan ook in hoog tempo voorbij. 16 tracks in krap 35 minuten, dat werk. Van de gitaarpop in de dop ‘Numerology (aka Numbers)’ tot de zogeheten death disco van ‘Swords of truth’, de band speelt het met even groot gemak. En, niet onbelangrijk, met evenveel tomeloze energie. Wat dat betreft valt er wel een lijntje te trekken naar het debuut van Goose van twee jaar geleden. Ook daar werd je namelijk om je oren geslagen met een enorme brok energie. Wel schildert The New Puritans een muzikaal breder palet dan hun Belgische leeftijdsgenoten. Zo heeft These New Puritans naast een electronisch karakter ook heel duidelijk een gitaarkant. En als het even kan worden deze twee mooi gecombineerd, zoals in de U.K. single ‘Elvis’.
Het venijn waarmee sommige teksten de mic in worden gespuwd roept herinneringen op aan The Fall, maar bij de noisy gitaarpartijen komt Liars vaak in beeld. Het weerhield modehuis Dior Homme er niet van om These New Puritans de muziek te laten verzorgen bij een modeshow in het voorjaar van 2007. Een soortgelijk kunstje flikte onze eigen Melomanics eerder ook al in de Franse hoofdstad. Het zegt eigenlijk ook wel iets over de muziek, die waarschijnlijk nog beter tot zijn recht komt in de juiste setting of als ondersteuning van passende beelden of visuals.
Beat Pyramid laat zich dan ook het beste omschrijven als een soundtrack, waarbij muzikale gekte, ontroering, opgekropte energie en bezinning hand in hand gaan.
Cass McCombs - Dropping the Writ Cass McCombs is iemand met weinig tot geen rust in zijn kont. Sinds de...
Bob Mould - District Line Bob Mould is een man met een geschiedenis. In de jaren ’80 maakte hij...