Sinds het verschijnen van voorganger Piano Ombrein 2014 heeft zanger François zich een tijdje ondergedompeld in de grungescene van Los Angeles. Dit is ook terug te horen op de nieuwe plaat. Naast de vertrouwde indiepop en folkelementen, bevat Solide Mirage ditmaal namelijk ook rock en postpunk invloeden. Dit is het meest duidelijk terug te horen in het stevige en korte nummer ‘Bête Morcelée’. Maar ook het openingsliedje en tevens eerste single ‘Grand Dérèglement’ begint met een stevige gitaar rif. Daarnaast wordt op het album ook een uitstapje gemaakt naar de disco en trance in ‘Âpres Après’. De hiervoor genoemde nummers vormen door het energieke karakter, enkele van de hoogtepunten van de plaat. De overige nummers zijn daarentegen veel rustiger popliedjes, maar bevatten ook een aantal pareltjes zoals de liefelijke ‘Apocalypse À Ipsos’ en ‘1982’. Door de gehele plaat zijn ook nu weer de nodige Afrikaanse ritme invloedente horen, zoals onder andere in het nummer ‘Jamais Deux Pareils’. En in het nummer ‘Le PerpétuelÉté’ komt zelfs een viool, bespeeld door Owen Pallet, naar voren.
Net als op de vorige platen, hebben de teksten voornamelijk een politiek karakter en zijn oorlog, terroristische aanvallen, de migrantencrisis en angst enkele onderwerpen waarover François zingt in een mix van boosheid en positivisme. Doordat deze stevige teksten grotendeels in zoete liedjes zijn verpakt, lijkt de band bij vlagen als een wolf in schaapskleren. Omdat de teksten in de Franse taal zijn gezongen, zal de boodschap waarschijnlijk niet overkomen op het grote publiek. Niettemin komt ook voor een leek van de Franse taal het melancholische gevoel van de nummers duidelijk naar voren. Dit gevoel wordt ook versterkt door de aangename productie van Ash Workman, die eerder onder andere werkte met bands als Metronomy en Christine & The Queens.
Solide Mirageis een redelijk gevarieerde en gevoelige plaat, waarop duidelijk is te horen dat François & The Atlas Mountains in de afgelopen jaren is gegroeid en zijn muzikale pallet heeft verbreed. Hoewel het verblijf van François in Los Angeles hoorbaar heeft bijgedragen tot een hernieuwde energie, klinkt het album over het algemeen vooral als een liefelijk lentebriesje, met hier en daar een flinke bui en een stevige donderslag.
Julia Holter - In The Same Room “There's a flavor to the sound of walking no one ever noticed before” . Met...
Lookapony - Ha-Satan Wanneer je debuutalbum harder rammelt dan je bandbus hoeft dat niet veel te...