Opener ‘Sharpshooter’ laat direct horen waar de band het beste in is: recht voor zijn raapmuziek zonder veel poespas. Zanger Chris Pate schreeuwt behoorlijk luid over de eenvoudige akkoordenschema’s. Verder zit het nummer boordevol met rockcliché’s. Ook ‘Set Fire To The Scene’ dat nog net iets meer bij de jaren 80 van de vorige eeuw aansluit, is ongecompliceerd. Muzikaal gezien is het behoorlijk simpel, maar verveelt het niet direct. Natuurlijk hoor je her en der een beetje The Strokes en op andere momenten weer meer grote voorbeelden uit de britpop, toch is dit niet een heel slecht stukje werk geworden. Het doordrammende ‘Schitzophonic’ mag dan een beetje ongeïnspireerd overkomen, de rest van de cd doet niet onder voor wat je op de radio hoort. Ook op het energieke ‘Just Can’t Help Myself’ weet de band nog best wel wat potten te breken. Raar genoeg doet dit nummer nog het meest denken aan Blondie’s ‘One Way or Another’.
Eigenlijk is The Arkanes het meest gemiddelde bandje wat ik dit jaar heb gehoord. Weinig spectaculairs, maar ook niet echt saai. Hopelijk weten ze nou juist net wél het verschil te maken door boven het maaiveld uit te komen. Tot dusver lukt het echter nog niet.
Sleeping With Sirens - With Ears to See, And Eyes to HearZe zien eruit als een stoere boyband, maar ik weet zeker dat niet alle...
Neil Cowley Trio - Radio Silence Al enige jaren timmeren de Britse jazzmuzikanten Neil Cowley en zijn...