Het is in ieder geval wel duidelijk dat de groep van melodische klanken houdt en de teksten hierbij onderhevig zijn aan de muziek. Sterke nummers op het debuutalbum zijn het wat melancholische, maar ook lief klinkende ‘The Behinders’ en het meer feestelijke ‘The Protocol’. De groep is net zo melodisch en muzikaal als de voor sommige bekende Al Stewart, een schotse singer-songwriter die eind jaren ’70 furore maakte met ‘Year of the Cat’. Soms doet de piano denken aan Cat Power, maar op andere momenten juist weer helemaal niet.
Hoewel de zanger in staat is om redelijk goed Engels te zingen en qua stemgeluid dicht bij de piano blijft, is het niet uitgesproken genoeg om lang te blijven hangen. Toch heeft deze band meer dan een doorsnee indie-groep uit de middenmoot. Zo klinken alle nummers op het debuut als onderdeel van een groter geheel en niet als losse nummers. Ook zijn er niet echte flaters te vinden op Concorde
Voor een debuterende, onbekende band uit Frankrijk is (Please) Don’t Blame Mexico goed in staat om mee te draaien op een hoger niveau. Door de sterke melodieën en de goede samenhang van het album vermoed ik dat deze groep ooit groot zal gaan worden. Toch is dit debuut nog te rommelig en zijn de vocale kwaliteiten van de zanger nog niet van die mate om te spreken van een knallend debuut. ‘The Behinders’ vormt hierop een positieve uitzondering.
The Apartments - Drift The Apartments is een Australische indie-band die opgericht werd in 1978....
Turisas - Stand Up and Fight Wanneer je als band een bepaalde muziekstijl hanteert is het risico groot dat...