Voorganger Lotuk was in 2008 een album vol zomerse, warme klanken, waarbij een flink scala aan genres verkend werd. Het album was daarbij een prachtig geheel dat broeide swingde en dat dansbaar was. Deze Lokemo start net zo zomers, maar is qua beats uiteindelijk wat donkerder. De vergelijking met Basement Jaxx en zelfs Mika dringt zich hierbij regelmatig op. Lokemo kent wederom zijn broeiende, swingende en vooral dansbare momenten, maar de gastartiesten die Willemyns en Roan gebruiken, zijn niet allen van even grote klasse.
Lokemo doet dus regelmatig denken aan Basement Jaxx, vooral tijdens het zomerse begin van de cd. Een prima voorbeeld daarvan horen we al op opener ‘Lokemo’, waar Johnny Whitney (The Blood Brothers, Jaguar Love, The Vogue, etc) de -wat onrustige, schreeuwerige- leadzanger is en Ivy Smits als achtergrondzangeres fungeert. In dezelfde sfeer is ‘One Day At A Time’, met MC Mike Ladd en achtergrondzangeres Leonie Gysel. Eigenlijk hele typische Arsenal-nummers, die ook op Lotuk hadden kunnen staan.
Het stormachtige begin vindt haar eerste rustpunt bij ‘Pacific’, waarin Arsenal lijkt te zoeken naar een goede overgang in de cd. ‘Pacific’ wordt immers opgevolgd door het duistere ‘I-330’ en vindt die overgang in de eerste tonen van ‘Satellites’, waarbij Arsenal overduidelijk David Bowie probeert te imiteren. De vette dance-beat redt het nummer, de bedoeling van Arsenal is duidelijk.
Johnny Whitney is de belangrijkste zanger op Lokemo, maar onduidelijk is waarom. De man heeft beslist geen prettige stem om naar te luisteren en weet potentieel heel aardige nummers –zoals opener ‘Lokemo’, ‘High Venus’ en hoogtepunt ‘Glitter & Gold’- nogal af te breken. Schreeuwerig, onrustig, weinig opzwepend en een sta-in-de-weg voor hele fijne beats. Vooral op ‘Glitter & Gold’ is het onbegrijpelijk. Op de momenten dat Whitney z’n mond houdt, blijft er een fantastische beat over, een beat die de gehele Rock Werchter-weide zal laten springen.
Arsenal heeft met Lokemo een onevenwichtige cd gemaakt. De beats zijn van hoogstaande kwaliteit, de gasten weten slechts bij vlagen iets toe te voegen. Op Lotuk lukte het Arsenal een stuk beter om de gasten te laten excelleren, op Lokemo excelleert het producers-duo zélf.
Eerdere recensies van Arsenal:
- 18-10-2008: Lotuk.
Bell X1 - Bloodless CoupHet vierde album Blue Lights On The Runway van de Ierse band Bell X1...
The Pains of Being Pure At Heart - The Pains of Being Pure At Heart The Pains Of Being Pure At Heart was één van de beste nieuwkomers van 2009....