Kid Loco bracht door de jaren heen verschillende 12-inches en remixplaten uit, deed veel productiewerk en maakte een soundtrack, maar Confessions Of A Belladonna Eater is pas zijn vierde reguliere album. Dit komt vooral doordat Prieur tussen zijn tweede en derde album een gat van zeven jaar liet vallen. Sindsdien heeft hij blijkbaar weer wat meer tijd, want tussen Confessions Of A Belladonna Eater en voorganger Party Animals & Disco Biscuits zat slechts drie jaar.
Confessions Of A Belladonna Eater is een echte popplaat, maar Prieur’s voorliefde voor hiphop komt er duidelijk in terug. De muziek is gevat in echte liedjes, die net als op Party Animals & Disco Biscuits voornamelijk door Prieur zelf worden gezongen. Hij krijgt hierbij hulp van een tweetal zangeressen en dat is maar goed ook, want zijn eigen zang is zeker niet om over naar huis te schrijven.
Ook muzikaal heeft Prieur wat hulptroepen ingeschakeld, maar het overgrote deel van de muziek speelde hij zelf in. Zijn belangrijkste compagnon op Confessions Of A Belladonna Eater is toetsenist Guillaume Méténier, wiens piano over het gehele album een belangrijke rol opeist.
Confessions Of A Belladonna Eater opent met ‘Ballad For A Bella Donna (Prt. 1)’, een kort intro dat door de prominente accordeon van Olaf Hund zeer Frans klinkt. Wat verderop komt `Ballad For A Bella Donna (Prt. 2)’ voorbij, een eveneens korte reprise van deel 1. ‘Attention Span Of A Butterfly’ en ‘Too Close To Death’ zijn niet al te spannende popliedjes, maar gelukkig is het jazzy ‘Stupidity & The Foxy Lady’ een stuk interessanter.
In ‘I’m A Hero’ komt de hiphop achtergrond van Prieur het duidelijkst naar voren. Het nummer is gebaseerd op een hiphopbeat en bevat samples en scratches van DJ Seep. Na een wat kaal begin wordt de track verderop erg mooi ingekleurd met piano, strijkers, scratches en gitaar. Hiermee vormt deze song het absolute hoogtepunt op Confessions Of A Belladonna Eater.
Helaas bevat het album niet veel echt interessante songs en zelfs een regelrechte misser in de vorm van de slappe Iggy Pop-cover ‘The Passenger’. Verder kabbelt het allemaal gewoon iets te rustig voort. In sommige songs gebeurt van alles, maar vrijwel nergens spits je daardoor je oren. Confessions Of A Belladonna Eater is hiermee wellicht een prima achtergrondplaat voor zwoele zomeravonden, maar ook niet meer dan dat.
Jonas David - Keep the TimesGek is het. Jonas David is een Duitser, maar het feit dat het label met de...
Bettysoo - Heat Sin Water Skin Het klinkt op het eerste gezicht als een script voor een nieuwe flauwe...