Dat de band uit Finland komt is na een blik op de titels achter op de CD wel meteen duidelijk. Ook staan er zeven muzikanten genoemd en met een beetje taalgevoel, en de hulp van Ome Google, is ook nog wel uit te vogelen wie wat doet. Miia zingt, Vesa zingt ook en speelt bovendien gitaar en Samuli speelt ook gitaar. Okke bespeelt de toetsen en Janne de bas. Dan hebben we nog Jani voor drums en percussie en Pekka voor de saxofoon.
Lulua band blijkt ook een Instagram account te hebben, maar daar zien we op de meeste foto’s, inclusief de profielfoto, maar twee mensen. Ook op de Spotify en Bandcamp profielfoto’s staan maar twee mensen. Het lijkt logisch dat dat Miia en Vesa zijn, omdat die in het lijstje met muzikanten bovenaan staan. Lulua is dus waarschijnlijk een project van dit tweetal, een vrouw met kort blond haar en een man met nog korter haar en een stoppelbaardje. Overigens staan de twee op Instagram vaak op de foto in sportieve outfits en soms met bokshandschoenen.
Op basis hiervan en vanwege het uiterlijk van de twee zou je vooral energieke muziek verwachten. Lompe Eurodance of Finstalige hiphop, iets in die hoek, maar de muziek van Lulua is ronduit poppy en veilig. Bij sommige nummers stel je je eerder een zangeres in een plooirok voor, dan eentje in een trainingspak. Nergens wordt er buiten de lijntjes gekleurd. Omdat alles in het Fins gezongen wordt, heb je geen idee waar de liedjes over gaan, en de onverstaanbaarheid geeft het geheel een sterke Songfestival-vibe. Dit komt overigens ook doordat de muziek van Lulua daar ook niet zou misstaan.
Dit gezegd hebbende, het titelloze album is wel goed geproduceerd en sommige nummers zijn best goed. Opener ‘Virkamies’ is een soort saaie alt-country, maar ‘Elefantin Hautausma’ is een prima popliedje met een meezingbaar refrein. Tenminste, als je het Fins machtig bent. Ook ‘Kalifornia’, het enige nummer waarvan je de titel begrijpt, is pure pop. ‘Vuonot’ rockt een heel klein beetje, ‘Kuu’ rockt nog een heel klein beetje meer en ‘Lulu’ nog wat meer. ‘Syömälakko’ is dan echter weer een soort jazzy swinger, alleen dan uit een musical.
Deze titelloze plaat van Lulua is al met al niet slecht, maar heel erg boeiend is hij ook niet. De teksten zijn onverstaanbaar en de muziek is niet interessant genoeg om hiervoor te compenseren. Het voelt een beetje alsof je een album van bijvoorbeeld Bløf of Guus Meeuwis naar Finland gaat sturen. Het zijn hier succesvolle acts, maar in Finland zit er waarschijnlijk niemand op te wachten.
Mauro Ramos - Sem Equaçäo Mauro Ramos is meer dan de drummer/percussionist in bands zoals Amor...
Julien Pontvianne/Abhra - Seven Poems On Water Nadat de Fransman Julien Pontvianne (tenor saxofoon, klarinet) in 2014 een...