RECENSIE: Lady Gaga - Born This Way

Lady Gaga - Born This Way
2011-05-30 In een paar jaar tijd is Lady Gaga uitgegroeid tot de grootste popster op aarde. Ondergetekende kan zich nog goed herinneren hoe ‘Just Dance’ maandenlang op internet zwierf en vooral populair was onder liefhebbers van de nu alweer vergeten Colby O’Donis. Vanuit het niets werd het nummer later echter een gigantische hit. Hierna begon Gaga langzaamaan naam te maken als het lijpste wijf in de muziekindustrie. Van ‘Pokerface’ tot ‘Paparazzi’, de kostuums werden gestoorder, de videoclips werden meer shockerend, kortom: Gaga werd steeds meer tegendraads. Puberende, moodswingende tieners omarmden haar en werden fan. Gaga omarmde op haar beurt haar fans en noemde ze ‘Little Monsters’.

Eind 2009 verscheen The Fame Monster, een acht tracks tellende toevoeging op haar vrij standaard, poppy debuutalbum. Singles ‘Bad Romance’, ‘Telephone’ en ‘Alejandro’ toonden een Lady Gaga in haar element. Een Gaga die geen tijd meer hoefde te besteden aan naam maken en die daarom al haar energie kon stoppen in grootse popanthems waarmee ze stadions kon platspelen. In Nederland leidde dit tot een optreden in een bomvol Gelredome en twee uitverkochte shows in Ahoy.

Nu is er dan de opvolger, Born This Way. Voor het bevorderen of tegengaan van de verkoopresultaten hoeft dit album niet gerecenseerd te worden. Op het moment van schrijven is de verwachting dat Born This Way het eerder dit jaar gezette record van Adele aan gort gaat helpen. Toch is het interessant recensiemateriaal. Born This Way is namelijk een album dat op het ene moment aanvoelt als een meesterwerk, maar op het andere als één van de meest belabberde platen van het jaar. Een goed voorbeeld van het eerste geval is ‘Government Hooker’, een stampende track met dubbele betekenis (jezelf uithoeren voor geld en roem versus presidentiële affaires). Gaga op z’n slechtst treffen we aan op ‘Americano’, een draak van een liefdeslied dat slecht genoeg is om de finale van het Eurovisie Song Festival wél te halen.

Hoewel Born This Way kwalitatief gezien echt alle kanten uitslaat en daarom in ieder geval geen gebrek aan variatie kent, is er wél een rode lijn die van begin tot eind loopt. Vrijwel ieder nummer is voorzien van een zeer stevige beat. Noem het goedkoop, noem het eurotrash: je hebt in beide gevallen gelijk, maar het werkt wel. ‘Born This Way’, ‘Judas’, ‘Bad Kid’, het zijn stuk voor stuk gegarandeerde dansvloer-vullers die Gaga wederom stadions gaan doen uitverkopen. Ook heeft het immense succes zijn vruchten afgeworpen op het gebied van samenwerkingen. Zo speelt Clarence Clemons (van The E-Street Band) een saxofoonsolo in Gaga’s ode aan Bruce Springsteen ‘The Edge Of Glory’ en is Queen-gitarist Brian May te horen op ‘Yoü & I’.

Born This Way is, om het op een Gaga-manier te omschrijven, een toverketel van een gestoorde heks. De lijst van ingrediënten beslaat meerdere bladzijdes, bevat zaken die onmogelijk samen kunnen gaan en het brouwsel smaakt bij de ene hap goed, maar is bij de andere niet te vreten. Ironisch genoeg is dat ook het mooie aan deze plaat. Het is geen logische opvolger vol met larger than life-popanthems. Het is geen volmaakte plaat met gladde productie. Het is wél een album dat zorgt voor verdeelde meningen, zelfs onder de eigen ‘Little Monster’ fanbase. En daar verdient Lady Gaga de nodige punten voor een positieve beoordeling mee.


Eerdere recensies van Lady Gaga:
- 01-11-2008: The Fame.
Recensent:Randy Timmers Artiest:Lady Gaga Label:Interscope / Universal
Zero Gravity - Misplaced Moments

Zero Gravity - Misplaced MomentsAan alle muziekfanaten, hardrockadepten en progrockfreaks: stop onmiddellijk...

Joe Jackson - Live Music – Europe 2010

Joe Jackson - Live Music – Europe 2010 Met Live Music – Europe 2010 brengt David Ian Jackson, beter bekend als...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT