RECENSIE: Paul Weller - Sonik Kicks

Cover Paul Weller - Sonik Kicks
2012-05-31 Tsja, eigenlijk is het alleen al die hoesfoto. Een inmiddels 53-jarige Weller in een statig zwart pak en een kapsel dat zijn mod-roots verraadt in een neonverlichte ruimte. Dit is de man van ‘You Do Something To Me’ en ‘Wild Wood’ die nu aan zijn elfde studioplaat toe is. En aan vernieuwing. Eentje die niet goed uitpakt.

Elke artiest van naam en statuur krijgt er vroeg of laat om de een of andere reden mee te maken: moedwillig een muzikale zijstap maken en een plaat maken in een genre dat totaal het jouwe niet is. En wat dan ook negen van de tien keer een draak van een plaat oplevert. De eersten die te binnen schieten: Neil Young maakte ooit een trancealbum. Ja heus. Zoek maar eens op Trans (album) op de Engelse Wikipedia en laat u verbazen. Lou Reed`s Metal Machine Music uit 1975 is een album dat van begin tot eind is volgeplempt met gitaarruis. Leuke grap, maar muzikaal volstrekt belachelijk. Al zullen er altijd snobistische muziekcritici zijn die zeggen dat het een ‘geniale studie naar de beginselen van noisemuziek’ is. Of zoiets. Laat je er maar niet door misleiden, evenals je dat niet moet laten doen door Sonik Kicks.

Want Weller gaat op de electrotour. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: Dat moet ‘ie niet doen. Dat merk je al meteen bij opener ‘Green’, een zwake synthtrack waarbij eigenlijk alleen de drumbeat aardig is. ‘The Attic’ heeft een ronduit lullig keyboardloopje en kabbelt maar wat voort. En wat is Weller slecht bij stem! ‘Kling I Klang’ is een van de raarste, op een pompeus ska-riedeltje leunende track en behoort tot het slechtste wat Weller ooit maakte. Ja echt. Drie tracks onderweg en we hebben alleen nog maar bagger gehoord.

Gloort er hoop? Niet echt. ‘Sleep Of The Serene’ overstijgt het kaliber ‘vullertje’ nauwelijks. Weller waagt zich aan een soort psychedelische instrumentale ballade waar geen touw aan vast te knopen is. Naar beste kunnen haalt hij een Syd Barret-trucje uit door een gitaarpartij achterstevoren in de track te verwerken. Superorigineel kunnen we dit dus ook niet noemen.

Maar dan: ‘By the Waters’. Dit is hoe je Weller wil horen, akoestisch, gevoelig. Sterke track. Daar krijgt ‘ie een ster voor. Maar voor de rest probeert meneer hier iets te opzichtig zichzelf te verjongen op een totaal verkeerde manier. Waardeloze plaat.
Recensent:Jasper van Harskamp Artiest:Paul Weller Label:Island Records
Cover Rusko - Songs

Rusko - SongsHeb je de term brostep al gehoord? Happystep mag ook natuurlijk. Artiesten...

Cover Tio Gringo - Country Trash To The Max

Tio Gringo - Country Trash To The Max ‘Country Trash’, naast de titel van een nummer van Johnny Cash is het ook de...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT