Eerlijk is eerlijk, de gevierde producer had moeilijkere projecten aan kunnen grijpen. The Black Keys maakte vlak voor doorbraakplaat Brothers al twee ijzersterke platen en ook Portugal. The Man maakt al sinds jaar en dag bijzonder goede albums. Voorganger In the Mountain, In The Cloud zorgde in Amerika wel voor een voorzichtige doorbraak en was het eerste album dat wereldwijd werd uitgebracht. Maar blijkbaar is een hele verzameling goede liedjes niet genoeg. Het ontbrak aan iets. Bij de eerste drie albums was dat een zekere mate van toegankelijkheid, bij de vier platen daarna de hitgevoeligheid en consistentie. Op Evil Friends komt eindelijk alles samen.
Niet eerder maakte de band uit Alaska een album dat zoveel muzikale samenhang kende. Thematisch was er vrijwel altijd een bepaalde lijn te ontdekken, maar Danger Mouse heeft er voor gezorgd dat die lijn ook muzikaal is opgepikt. Daarvoor werden de gitaren naar de achtergrond geschoven en het liedje boven alles verheven. Elk liedje heeft een zanglijntje of melodietje dat blijft hangen, maar geen enkel nummer heeft een virtuoze gitaar-, piano- of drumsolo.
Dat levert een album op zonder ook maar één zwakke plek. Wie het album een aantal weken luistert, merkt dat elke week nieuwe favorieten kent. Geen enkel nummer valt uit de toon. Daarbij wordt de cohesie van het album versterkt door terugkerende tekstuele elementen.
Zo komen de laatste lijnen uit de ijzersterke opener ‘Plastic Soldiers’ terug in afsluiter ‘Smile’, en zorgt het afsluitende coupletje van ‘Creep in a T-shirt’ voor een naadloze overgang in de eerste single ‘Evil Friends’. Tussendoor zijn verschillende subtielere verwijzingen te vinden. De teksten staan bol van de ironische en soms zwartgallige kijkjes op arrogantie (’’I’m a golden baby born into the centre’’), laksheid (”When I grow up, I want to be a rich kid born celebrity. Cause working just don’t work for me”) en de huidige staat van de mensheid (’’I don’t want to talk about the world tonight, I just want to sleep with a smile tonight’’).
Buiten de spuuglelijke albumcover is er eigenlijk niets slecht aan het achtste album in evenveel jaren van Portugal. The Man. De overeenkomsten in gevoel en emotie tussen de nummers kan nog worden uitgelegd als een gebrek aan variatie, maar wanneer elk liedje zo goed is, slaat verveling op geen enkel moment toe. Zet deze maar alvast op uw jaarlijstje.
.jpg)
The Pineapple Thief - 137Sinds The Pineapple Thief bij Kscope is ondergebracht, brengt het label...
WAX - Continue Wax is een Amerikaanse rapper die men zou kunnen kennen van zijn Youtube...