De band opereert al sinds begin deze eeuw in de huidige formatie en verschillende bandleden spelen al sinds 1994 samen, maar toch noemt de band zelf 2004 als oprichtingsjaar. Dat jaar bracht de band de promo-EP Come On In uit, die tot de bands eigen verbazing samen met de latere EP’s in 2006 en 2007 meer dan tweehonderdduizend keer werden gedownload. Sindsdien volgden nog twee volwaardige albums, waarop het vijftal progrock in de lijn van Pink Floyd en Porcupine Tree liet horen.
Die lijn wordt op The Greatest Show On Earth voortgezet, al is het op een beduidend duisterdere toon dan voorheen. De toon in zowel de teksten als in de muziek is zwaarmoedig. “Redemption, the only sure way out of hell,”, zingt Asle Tostrup in ‘Redemption’. Een bemoedigende boodschap, waarvan akte. De lang uitgesponnen nummers (de zes tracks klokken opgeteld in op ongeveer vijftig minuten) zijn erg sfeervol, met vooral sterk gitaarwerk van Björn Riis.
Het probleem is echter dat er wel erg sterk wordt geleund op de solo’s van Riis. De ritmesectie en het keyboard van Jorgen Gruner-Hagen zijn er vooral om het fundament van de muziek te leggen, niet voor de opsmuk. Dat kan soms uitputtend werken. Zeker in de langste nummers, ‘Call Me Back’ en ‘Surveillance (Part 2-3)’, valt de band wel erg gemakkelijk terug op de gitaar. Enige afwisseling op dat vlak was welkom geweest. Desondanks laat Airbag horen prima mee te kunnen met de topbands in de progrock. The Greatest Show On Earth? Dat misschien niet, wel een meer dan goede show.
.jpg)
7 Days Of Funk - 7 Days Of FunkDat Snoop (Doggy) Dogg zich niet alleen met hiphop bezighoudt, bleek eerder...
.jpg)
Zagar - Space Medusa Remixes Als er ergens geen tekort aan is in Hongarije, dan is het wel aan festivals....