Drie jaar later is het onvermijdelijke teken van leven daar. Everest ademt Denis. Tekstueel is het openhartig, met momenten melancholisch, maar de mooie kant van het leven raken niet uit het oog. Opener ‘The Spring’ staat symbool voor de moeizame weg tot Everest. Verstild en zonder pakkend tempo komt het nummer nooit op gang. Vervolgens bloeit het geheel open. ‘Misses’ bevat een troostende akoestische gitaar, waarna de synths nadrukkelijk op de voorgrond treden. De zang is bedrukt, maar het meermaals herhalen van “I miss you” heeft zijn effect.
Het stevigere werk heeft ook zijn plaats gevonden. ‘We Are The Living’ is wat dat betreft de eerste aanzet. De opvolger van Denis, Boris Gronemberger, valt op met een bijzondere, staccato drumstijl vol variaties. Het refrein is iets te veel dichtgesmeerd. Één van de hoogtepunten, ‘Switzerland’, heeft dat probleem niet. Leunend op een stevig basfundament blijft het zich fraai ontwikkelen. Licht psychedelische synths geven de aanzet, waarna er steeds meer bij komt kijken. Het ontpopt zich tot een stevig rocknummer, maar er blijft ruimte voor nuance.
De samenzang van Wielemans en Vancauwenberge is wederom top en neigt hier en daar naar Balthazar. Voor het overige valt op dat ondanks duidelijke stijlverschillen elk nummer Girls In Hawaii ademt. Prachtige akkoordenwisselingen in het donkere ‘Mallory’s Heights’ of enkele flirten met elektronische elementen, het staat altijd in dienst van het nummer en zullen nooit de overhand nemen. Girls In Hawaii blijkt met dit mooie eerbetoon springlevend te zijn.
.jpg)
de Sp aties - De Sp atiesAls de hitlijsten gedomineerd worden door overgeproduceerde, glad gepolijste...
.jpg)
Howe Gelb - The Coincidentalist Howe Gelb is binnen het genre van de stoffige woestijnrock een grote naam....