Het is snel duidelijk dat er vakmanschap ten grondslag ligt aan het album. Sterke gitaarriffs, pakkende melodieën en een uitgebalanceerde mix geven blijk van muzikaal vernuft. Daarbij hebben de heren met Kenny Hanlon een prima leadzanger gestrikt. Als het moet klinkt hij kwetsbaar, maar de Schot kan een nummer later opeens vinnig uit de hoek komen. Het opstandige karakter van enkele teksten, zoals ‘Breaking The Silence’, is onlosmakelijk verbonden met deze muziekstijl. “I’m breaking the silence, cause who are they?”, klinkt het strijdlustigst. De meerstemmige zang maakt het extra dynamisch.
Er lijkt weinig op My Only Shelter aan te merken te zijn, maar meer variatie was welkom geweest. Het experimenteren met een elektronisch fundament is steeds hetzelfde en daardoor voelt het geforceerd aan. Daarnaast zijn er wat slappe nummers met een poprandje die door het hoge meezinggehalte van de refreinen wel op het Eurovisiesongfestival zouden passen, zoals ‘Looks Like Rain’. Veertien nummers, plus twee vreselijke remixen, blijkt te veel van het goede te zijn.
‘Apostle’ is een meer ingetogen nummer met akoestische gitaar. De stem van Hanlon past hier perfect. Er gebeurt niets schokkends, maar het is wel eens wat anders. Het up-tempo ‘Son Of A Gun’ komt daarna directer binnen en in dit soort nummers blinkt Meskil nog steeds uit. My Only Shelter toont aan dat Meskil bij Pro-Pain nog prima op zijn plek zit.
.jpg)
Die Krupps - The Machinists Of JoyStevige industriële electro(-rock), dat is net zo Duits als Mercedes,...
.jpg)
Bryce Hackford - Fair Bryce Hackford draait al jaren mee als DJ op zogenaamde warehouse parties...