Cowley maakt het soort jazz dat vaak het label toegankelijk opgeplakt krijgt. Door technische en melodische passages te combineren weet hij het geheel licht verteerbaar te houden. Het openingsnummer ‘Kneel Down’ is een goed voorbeeld van deze strategie. De aanvankelijk experimenteel aandoende lage pianoklanken, ingehouden drums en een ronkende bas lopen over in een frisse pianolijn.
‘Gang Of One’ is geen solonummer zoals de titel doet vermoeden, al steelt bassist Rex Horan in het eerste gedeelte de show met zijn technisch vernufte spel. Ook de moderne pianoschetsen van Cowley bekoren als losstaand element, maar dat is ook het probleem met het nummer. Het verband ontbreekt en dit gebeurt vaker op Touch And Flee. Met ‘Gang Of One’ lijkt het goed te komen na het overschakelen naar staccato spel, maar de positieve verrassing is er sneller af dan dat de laatste toon klinkt.
De frisheid van ‘Kneel Down’ is tijdens ‘Bryce’ ver te zoeken. Wanneer er dan ook geen fantastische muzikale prestatie geleverd wordt, blijft er weinig te genieten over. Met ‘Mission’ maakt het trio dat vervolgens enigszins goed. Het is een mooi experiment waarin Horan hoog op zijn hals aan het pielen is en Cowley niet louter zijn piano gebruikt, maar er ook elektronische klanken klinken. Neil Cowley Trio kan het wel, maar de constantheid ontbreekt.
.jpg)
Zola Jesus - Taiga Taiga is een benaming voor een bepaald type woud, voornamelijk voorkomend...
.jpg)
Gemma Ray - Milk For Your Motors De Engelse zangeres Gemma Ray heeft tot op heden altijd haar eigen pad...