Save No One is het eerste album van de zanger, die ook de muzikale begeleiding, teksten, en zelfs het uitbrengen voor zijn eigen rekening heeft genomen. Vanaf het begin weet Simon de luisteraar behendig om zijn vinger te winden met zijn doordringende stem en semi mompelende manier van zingen, waar de oplettenden onder ons de Franse tongval in zullen terughoren. Een vergelijking met Leonard Cohen is snel gemaakt, en ook The National is een naam die blijft rondspoken, en dat zijn natuurlijk niet de minsten.
Een ander uniek element van deze cd zijn de drumpartijen, die opgenomen zijn op een Playstation. Waar het in sommige nummers zeker iets weet toe te voegen en zelfs een speelse schop lijkt tegen de normen binnen het genre (‘Sad Sometimes’ en ‘Rich Man’), is het in het grote deel van de gevallen meer een storende factor, die ervan weerhoudt om optimaal te genieten van wat Bertrand wil zeggen in zijn tracks. ‘Between Tricks The Magician Bows’ is hier het perfecte voorbeeld van. De beat klinkt uit de maat, waardoor je in verwarring wordt gebracht. Dat is jammer, want los van elkaar zijn het stuk voor stuk ruwe diamantjes die met veel zorg en aandacht zijn samengesteld.
De teksten zijn inktzwart en hartverscheurend, de ontspannen sfeer is er zeker, en zoals hij in het minimalistische ‘The Letting Go’ bewijst heeft hij al die extra’s helemaal niet nodig om bij zijn luisteraars binnen te komen. Ook ‘Come On Down’ is om deze reden een charmante toevoeging die zeker niet overgeslagen mag worden, met als begeleiding enkel een gitaar en viool. Dit alles maakt The Callstore een naam die je mag onthouden, of misschien zelfs zou moeten onthouden.
.jpg)
Astralion - AstralionJe debuutalbum 66 minuten lang laten duren, dan moet je wel overtuigd zijn...
.jpg)
Marduk - Frontschwein Al bijna 25 jaar lang bestookt Marduk ons met allesverzengende blackmetal....