Deze geforceerde lolligheid brengt namelijk een geheel ander verwachtingspatroon met zich mee, een verwachtingspatroon dat niet aansluit bij wat The Afterveins daadwerkelijk doet. Wat ze doen, overigens, is een indrukwekkende, stuwende ritmesectie overlappen met psychedelische gitaren en postpunkinvloeden zoals bijvoorbeeld ook Viet Cong dit jaar al met veel succes deed. De stem van Maks Bolhuis kraakt als Jim Morrison met schuurpapier in zijn keel. Het is een indrukwekkende vertoning, misschien wel de beste Nederlandse gitaarplaat in het, toegegeven, prille jaar. Het wordt allemaal met bravoure en kwaliteit gebracht en overtuigd zoals weinig debuutplaten dat doen.
De reden dat de lichtvoetige humor hierbij zo tegenstrijdig werkt is omdat de muziek zoveel fysieke kracht met zich mee brengt dat een volledige overgave direct bijdraagt aan wat de luisteraar uit Showers kan halen. Het is meditatieve muziek waar het hele lichaam op kan reageren, de melodieën blazen gigantische torens van geluid die op fragiele grond staan, als de band hier zelf lucht uitlaat wordt het geheel alleen maar wankeler.
Afijn, humor daargelaten, Showers is een prachtplaat en The Afterveins verdient er de volledige nationale aandacht mee. Afgaande op de spectaculaire liveoptredens van de band is het ook maar een kwestie van tijd voor deze aandacht er komt. Maar vergis je niet, het is een band om serieus te nemen.
.jpg)
Cracker - Berkely To BakersfieldEen tiende album is een mijlpaal. Vierentwintig jaar na het ontstaan van de...
Ntjam Rosie - The One Eind maart werd op Radio Zes de zwarte lijst uitgezonden, de hitlijst waarin...