The Birth Of The Stars opent met het knap opgebouwde ‘Silver Claw’. Het album doet op een bepaalde manier denken aan het soort platen wat Emmylou Harris de laatste jaren maakt. Misschien wat minder grotesk gebracht maar het cleane geluid en de soundscape-achtige songstructuren zoals in ‘May You Have The Wind At Your Back’ ademen de invloed van bijvoorbeeld het fraaie Red Dirt Girl (2000).
Coogan’s stem is van een kalme schoonheid en werkt vooral goed tijdens de wat tragere tracks zoals het mooie ‘Paper Sails’. Hoewel het jammer is dat ze niet echt over een ‘eigen’ geluid beschikt, weet ze de luisteraar bij tijd en wijle toch te pakken met een spoortje venijn in haar verder wat eentonige timbre.
Het lijkt vooral de invloed van JD Foster als producer, die zorgt voor een tikje tegenvallend eindresultaat. De uitermate gelikte productie en de gelaagdheid van het geheel leiden nogal af van wat verder fraaie composities zijn. The Birth Of The Stars laat op die manier maar weinig aan de verbeelding over. En laat dat nu juist de grote kracht zijn van Coogan’s eerdere werk. Kleine doch charmante schoonheidsfoutjes en de ruimte die liedjes kregen op bijvoorbeeld The Wasted Ocean uit 2012 zorgden voor een veel intiemer en persoonlijker geluid dan wat we terug kunnen horen op het laatste werk.
Het is natuurlijk gissen hoe bewust Coogan en Foster op zoek zijn geweest naar manieren om een groter publiek te bereiken tijdens het opnemen van het album. Hoe dan ook komt The Birth Of The Stars te geforceerd en te gepolijst uit de hoek om, groot of klein publiek, echt te kunnen overtuigen.
.jpg)
The Helio Sequence - The Helio SequenceDe Amerikaanse indiepopband The Helio Sequence werd in 1999 opgericht, maar...
Sopar Bluesband - Hail To The Women Hoewel de bluesmuziek in Nederland slechts een minimaal draagvlak weet te...