Net als die grijze zomerdag zijn de songs op dit album ook licht van vorm (wat grauw, maar toch niet onaangenaam koud) maar zwaar van inhoud (verveling, depressie en onbegrip zijn heersende thema’s). Alle suicide songs zijn aangekleed met mooie strijk- en kopersecties, leunend op een verfijnd en tijdloos Britpop-achtig geluid à la The Verve. Lee bezingt intussen de meest ontoegankelijke thema’s bij wijze van emotionele catharsis. Kijk ook even naar de verpakking van het schijfje: een man (zo goed als zeker Lee himself) steunt opgelucht terwijl er een keukenmes in zijn voorhoofd steekt. De toon is vrij duidelijk gezet voordat je ook maar de kans krijgt om dieper op te songs in te gaan.
MONEY schrijft op dit album vanuit het perspectief van de buitenstaander: de zonderling die méér wil zijn dan slechts een mens, die wegkwijnt in vergetelheid (”I’m a rotten classic on a shelf”), de verloren ziel die wanhopig zoekt naar liefde. Het depressieve, haast dronkenlap-achtige gekerm van Lee gaat door merg en been aan het einde van I’mNot Here. Het is niet dat de hoofdpersoon niet wíl worden geholpen, Suicide Songs dient als uitlaatklep voor de diepste gevoelens en de meest duistere hersenspinsels die de meeste mensen niet eens in hun dagboek zouden durven neerpennen. En waar de teksten écht zwaar worden (”I know some of us need / to turn the light into the dark”, in sleutelnummer Suicide Song) zwemt er opeens weer een fijne folk-achtige melodie naar de oppervlakte. Op All My Life klinkt Money opeens een beetje jangle-pop; een nummer dat een liefdesbaby van The Cult en een gebroken Mac DeMarco had kunnen zijn. Ten slotte laat MONEY nog even een greintje tekstueel geluk horen, maar dan enkel onder invloed van verdovende middelen op ”A Cocaine Christmas And An Alcoholic’s New Year”. Kunnen we hartje zomer ook nog even gezellig wegdwalen naar de feestdagen.
43 minuten lang heavy pop en zelfmoordballades van MONEY is geen lichte kost. Het gebrabbel en gesteun op de laatste track wordt ons bijna te veel om nog verder te luisteren, maar de muzikaliteit van deze band is van hoge klasse, waardoor MONEY zich kan meten met de grootste Britse acts die ooit hebben bestaan. Suicide Songs is zwaarder en minder zweverig dan alles wat MONEY ooit heeft gedaan. Tegelijkertijd is dit album nergens te zielig en klinkt het geluid dat wordt neergezet in negen nummers behoorlijk tijdloos. Maar als die donkere wolken weer zijn verdwenen, mag deze plaat toch wel snel vervangen worden door iets luchtigs in de cd-speler, zoals 100 X Zomer. Grapje, dat zou ons enkel nóg droeviger stemmen.
.jpg)
Hooton Tennis Club - Highest Point In Cliff TownDe vierkoppige indierockband Hooton Tennis Club bracht eind 2015 het...
Dear Ellinor - More To Life Al enkele jaren geleden is de basis gelegd voor het album dat Dear Ellinor...